ԻՄ ՀՊԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆՆ ԻՄ ԶԱՎԱԿՆԵՐՆ ԵՆ...
Սիրվարդ ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ
Դիանա Սևումյանը Հադրութի շրջանի Ազոխ գյուղ հարս է եկել Մարտունու շրջանի Շեխեր գյուղից։ Հինգ եղբոր միակ քույրը մեծացել, հասակ է առել բազմազավակ ավանդական ընտանիքի հարգուկարգով։
Տարիները իզուր չի վատնել, իրար հետևից յոթ երեխա է լույս աշխարհ բերել, յոթն էլ գեղեցիկ, առողջ, փոքրին օգնող, մեծին լսող։ Մեծ դուստրը՝ Աշխենը, արդեն 20 տարեկան է, նրանից մեկ տարով փոքրը Սեդան է, երկու դուստրերից հետո ծնվել են Ռոբերտն ու Էդվարդը, ապա Աննան, Յանան ու տան փոքրիկը՝ Ինեսան։
Երեխաների հայրը՝ Վիտալին, նույնպես բազմազավակ ընտանիքից է, 8 երեխա էլ իրենք էին, այնպես որ, նրանց աչքը բազմազավակությունից վախեցողը չէ, միշտ էլ մի տուն լիքը մանուկներ են ունեցել։ ՙԹող Աստված շատ չհամարի,-ասում է տանտիրուհին,-իմ հարստությունն էլ իմ երեխաներն են՚։ Ամուսինը ՙԴիզակշին՚-ում է աշխատում, և ամուսիններով իրենց ճակատի արդար քրտինքով կերակրում, հագցնում են իրենց զավակներին ու նրանց դաստիարակում այնպես, ինչպես հարգն ու կարգն է։
Պետական ծրագրի շրջանակներում բազմանդամ ընտանիքի համար տուն է կառուցվել։ Իրենք էլ, ամուսիններով, ամեն ինչ անում են, որպեսզի իրենց երեխաները ոչնչի կարիք չունենան։ Հոգսերը՝ հոգսեր, բայց մեծ, բազմանդամ ընտանիք ունենալն էլ իր առավելություններն ունի։ ՙԱյնպես չէ, որ փոքր ընտանիքում հոգսեր չկան,-ասում է Դիանան,-պարզապես պետք չէ հոգսերից վախենալ, ընկրկել, դժվարությունները հաղթահարելու համար են, խնդիրները՝ լուծելու։ Երեխաներս ոչ միայն մեզ, այլև իրար օգնում են, մեծերը փոքրերի դասերն են սովորեցնում։ Յուրաքանչյուրը գիտի իր անելիքը, ծուլությունը, ալարկոտությունը մեր ընտանիքում տեղ չունեն։ Բոլորն էլ մշտապես շարժման մեջ են, իզուր չէ, որ մեծ ընտանիքները միշտ համեմատում են մեղվափեթակի հետ, որտեղ յուրաքանչյուրը գիտի իր պարտականությունը, իր տեղն ու դերը՚։
Ընտանեկան, տնային գործերից բացի, Դիանան նաև աշխատում է խաղողայգիներում։
ՙԵս հորս նման եմ,-ասում է Դիանան,-նա մեկ րոպե պարապ նստել չուներ, անընդհատ մի զբաղմունք գտնում էր՚։ Մայրը շատ էր ուզում, որ միակ դուստրը քաղաքում ապրի, քիչ հոգսեր ունենա, բայց Դիանայի ընտրությունը գյուղն էր, գյուղական միջավայրը, նա այստեղ իրեն առավել հարմարավետ է զգում, ավելի լիարժեք։ Չէի ասի մեծ, բայց նորմալ տնտեսություն ունեն, ընտանի կենդանիներ են պահում, թռչուններ, մի խոսքով` իրենց արևին ապրում են։
ՙՅուրաքանչյուր հայի օջախում յոթ երեխա պիտի լինի, յոթ ծուխ վեր հանող, իսկական հայկական ընտանիքներում յոթը որդիով են սեղան նստում, ես էլ այդպես ցանկացա ու չեմ փոշմանում,-ասում է Դիանան,-ինչպես ռուսներն են ասում ՙրպՎՖÿ՚` այսինքն` յոթ ես, յոթ ինքնություն՚։
Դիանան երջանիկ է երեխաներով, նա չի տրտնջում, չի բողոքում, լուռ ու հնազանդ իր գործին է։ Երեխաների կեսն իր նման է, մյուս կեսն` ամուսնու, այս հարցում էլ համերաշխ են։ Խոստովանում է` տան փոքրին մի փոքր ավելի շատ է սիրում, իրենց տան զարդն է Ինեսան, իսկը մեծ տիկնիկ։ Ինչպես ասում են, վարդը երեսից կաթող Աննան էր այդ պահին միայն տանը, յուրաքանչյուրը մի գործով, մի հանձնարարությամբ տեղ էր գնացել… գնացել են, որ երեկոյան վերադառնան մեղվապարսի պես՝ յուրաքանչյուրն իր պաշարով, ու մեծ սեղանի շուրջը բոլորելով, ըմբոշխնեն մոր՝ զավակների համար պատրաստված ճաշը՝ որպես նշխար-մեղրահաց։