ԿԱՊԱՆԻ «ՏԻՐ»-Ը, ԻՐ ԲԱՐՁՈՒՆՔԸ ՉԼՔՈՂ ԸՆԿԵՐ ՀԱԿՈԲՅԱՆՆ ՈՒ ՏԻԳՐԱՆԻ ՌԵԿՈՐԴԸ
Կապանի կարուսելների այգում հրաձգարան կա՝ «Տիր»։
Հրաձգարանը մարդաշատ էր, ասում են՝ միշտ է լիքը լինում։ Տիգրանն օրվա ռեկորդակիրը կդառնա, եթե վերջին կրակոցով վաստակի 10 միավոր։
«Մհենգ էսօրվա ռեկորդը 41-նա իլալ, տու որ ձեսիծ (Десять) խփես, քըզհետի կինի ռեկորդը»,- վերջին կրակոցից առաջ, վերջին հուշումներն է տալիս Տիգրանին «Տիր»-ի աշխատող ընկեր Հակոբյանը։
Հարցնում եմ՝ ձեզ քաղաքում ո՞նց են դիմում։ «Է՜, անունս էլ եմ մոռացել, հարյուր քսանվեց տարի (ծիծաղում է) կլինի ընկեր Հակոբյանն եմ։ Սաղ քաղաքն իմ երեխաներն են»,- ասում է ընկեր Հակոբյանն ու այդպես էլ չի ասում անունը։
Կապանի դպրոցներից մեկում ռազմագիտության ուսուցիչ է։
«Տիր»-ի սենյակի չորսբոլորը` պատերին, առաստաղին, հատակին, ամեն տեղ ինչ-որ մրցումների ցուցակներ են՝ հաղթողների, ու ոչ միայն, անուններով։
Քանի՞ տարի է, որ գործի մեջ եք, հարցնում եմ ես ու համբերատար սպասում պատասխանին. գործ է անում, Տիգրանի վերջին մոտեցումներին է պատրաստվում։ Լուսանկարել լավ չի ստացվում. անընդհատ շարժման մեջ է։
-Լենինի վախտով ես չկայի, Ստալինի վախտով չեմ աշխատել, Բրեժնեւի՝ էլ, Խրուշյովն էլ գնաց, այ նոր անցա էս գործին,- հաշվելով պատասխանում է։
-Անդրոպովի ժամանակի՞ց, փաստորեն։
-Իյա, էդ դու քանի՞ տարեկան ես, որ Անդրոպովին գիտես։
-Հետո էլ Չերնենկոն չէ՞ր, ասում էին Չերնենկո-Մեռնենկո։
Սովետական Միության լիդերների անունների կիսատ-պռատ իմացությունն ընկեր Հակոբյանին գործից շեղեց. հազվադեպ բան է՝ հավաքվածներն ասացին։
«Հետո Գորբաչովն էկավ, երկիրը քանդվեց, ինքն էլ գնաց, բայց ես մնացի»։
Առաջարկեց, որ ես էլ փորձեմ կրակել։ Ասում եմ՝ տեսողությունս լավ չէ, չեմ ուզում փորձել, լավ կրակող չեմ։
«Վատ գործ անողներ չկան, որտեղ ու ինչում էլ լինի, քիչ ուզողներ ու իրենց ուժերին չհավատացողներ կան։ Տես պատին գրվածը՝ «Верь в себя, научись стрелять» /Հավատա քեզ, սովորիր կրակել/: Էս ա, սրանից դուրս բան չկա»։
Տիգրանը, որ այցելուներից ամենափոքրն էր, օրվա ռեկորդը կսահմանի՞, հարցնում եմ կրակելուց մի քանի վայրկյան առաջ։
«Կանի, եթե կրակելուց առաջ երկար չմտածի»։
Տիգրանն օրվա ռեկորդակիրը դարձավ։ 42 միավոր լավագույն արդյունքով Կապանի «Տիր»-ը փակեց օրը։
***
Այս պատմությունը գրի էի առել մոտ մեկ տարի առաջ, երբ գնացել էի Կապան՝ հանդիպելու իմ հարազատներին։ Մի կողմից սյունեցի եմ, ու միշտ հպարտանում եմ այդ փաստով։
Սեպտեմբերի 13-ին, երբ Ադրբեջանն սկսեց կրակել հայկական բնակավայրերի, այդ թվում՝ Կապանի ու շուրջը գտնվող մի քանի գյուղերի ուղղությամբ, միանգամից զանգեցի կապանցի մեր բարեկամներին՝ Տիգրանի ծնողներին։
Հարցուփորձ արի երեխեքից, իմացա, որ հեռավար ուսուցման են անցել, բայց մե’կ է, Տիգրանը ցերեկը գնալու է սադ (զբոսայգի)` տիր կրակելու։
Զարմացած հարցնում եմ՝ իսկ ընկեր Հակոբյանը կգա՞։
Ընկեր Հակոբյանն իր «բարձունքը երբեք չի լքում», պատասխանեց Տիգրանն ու գնաց օրվա ռեկորդը սահմանելու։
Անի ՄԻՆԱՍՅԱՆ