ՄԵՐ ԵՐԱԶԱԾ ԿՐԹՕՋԱԽԸ
Նորանկախ մեր հանրապետությունում բարձրագույն կրթությունն անցել է կեսդարյա ուղի։ Դրա բարձրակետն Արցախի պետական համալսարանի ստեղծումն ու կայացումն էր։ Այդ կապակցությամբ դիմեցինք նախկին ռեկտորներին` հետևյալ հարցով.
-Ի՞նչ բարեմաղթանքներ ունեք և որո՞նք են, ըստ Ձեզ, համալսարանի զարգացման հեռանկարները։
Արպատ ԱՎԱՆԵՍՅԱՆ (1993-1994թթ.).- Լավատեղյակ լինելով ՀՀ պետական համալսարաններում ուսումնական և գիտական աշխատանքների նկատմամբ ցուցաբերվող գործընթացին, համարում եմ, որ փոքրաթիվ բնակչություն ունեցող Արցախում երկու առանձին պետական համալսարան ունենալը մեծ շռայլություն է` մի շարք առումներով։ Ուստի, իմ կարծիքով, ժամանակն է Արցախում գործող երկու պետական համալսարանների հիմքի վրա ստեղծել մեկ ցանցային համալսարան՝ նրանում ընդգրկելով, ըստ պրոֆիլային մասնագիտությունների, առանձին ինստիտուտներ։
Բահաթուր ԴԱՎԹՅԱՆ (1994-1998թթ.).- Բարեմաղթանքներն առանց քրտնաջան աշխատանքի արդյունք չեն տա, բարեմաղթանքները հարցի բարոյական կողմն են։ Զարգացումը, գործն առաջ տանելու և ձեռքբերումներ ունենալու համար առաջին հերթին հարմար շենք ունենալն է՝ իր համապատասխան ամբիոններով, կաբինետներով, լաբորատորիաներով, դահլիճներով, առանձին կենտրոններով։ Նպատակահարմար եմ գտնում համալսարանի ֆակուլտետների և մասնագիտությունների համապատասխանությունը Երևանի համալսարանի մասնագիտություններին, ինչպես նաև ծրագրերին։ Հաշվի առնելով, որ մեր համալսարանի առաջնային նպատակներից է մանկավարժական կադրերի թողարկումը, ուստի մանկավարժական մասնագիտությունների համար մեծ նշանակություն տալ առարկայի մեթոդիկայի ուսումնասիրմանը, ավելացնել մանկավարժական պրակտիկայի տևողությունը դպրոցներում։ Ցավալի է, որ վերջին տարիներին ֆիզիկայի և քիմիայի մասնագիտությունների գծով ընդունելություն չի կատարվում։ Պետք է ընդհանրապես հատուկ ուշադրություն դարձնել այդ հույժ կարևոր խնդրին և այն հասցնել թեկուզ պատերազմի տարիների մակարդակին, ունենալ սեփական պրոֆեսորադասախոսական որակյալ կազմ։ Մշտական հոգ տանել պահանջարկ ունեցող մասնագիտությունների և կադրերի պատրաստման աշխատանքների մասին։ Ստեղծված իրավիճակում ճիշտ եմ համարում բնագիտական մասնագիտությունների անվճար ընդունելությունը և կրթաթոշակ տալը։ Մասնագիտությունների ընդունելությունը համապատասխանեցնել Արցախի սոցիալ-տնտեսական պահանջարկին։
Համլետ ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ (2002-2008թթ.).- Արցախյան պատերազմը բացասաբար անդրադարձավ համալսարանի ուսանողներին և դասախոսական կազմին` քանակի առումով։ Բայց կարողացանք վերականգնել գույքային վնասները, իսկ բարոյական վնասները դեռ պահպանվում են։ Կրթական համակարգը ՙպահպանողական՚ համակարգ է, որում բարեփոխումներ իրականացնելուն պետք է զգուշությամբ վերաբերվել։ Արցախի կրթական համակարգի անցումը պետք է իրագործվի` խորապես հասկանալով նրա առանձնահատկությունները։ Անհրաժեշտ է մագիստրոսական համակարգին վերաբերվել առանձնահատուկ լրջությամբ, քանի որ ՙմոտավորապես՚ գիտություն չի լինում, այդ գիտական աստիճանը չպետք է հասանելի լինի բոլորին, անհրաժեշտ է դասախոսներ վերապատրաստել այլ գիտական հիմնարկներում։
Ամենալավն ու բարին եմ ցանկանում իմ մայր բուհի կեսդարյա տարեդարձին, կեցցեն ուսանողներն ու դասախոսները։
Ստեփան ԴԱԴԱՅԱՆ (2008-2013թթ.).- ԱրՊՀ-ն (նախկին մանկավարժական ինստիտուտը) անգնահատելի դեր ունի Արցախում հայապահպանության, ազգային վերազարթոնքի և ազատագրական պայքարի, ինչպես նաև հաջորդող տարիների երկրի շենացման գործում։ Մաղթում եմ բոլոր ձեռքբերումներին իմաստավորում, գիտակրթական բնագավառում առաջատար փորձի ներդրում, երկրի զարգացման համար պահանջվող մասնագետների պատրաստում։
Մանուշ ՄԻՆԱՍՅԱՆ (2013-2018թթ.).- Արցախի պետական համալսարանին մաղթում եմ կայուն զարգացում։ Ազգային արժեքների պահպանության գործը միայն համալսարանի ղեկավարության և կոլեկտիվի խնդիրը չէ, այն հաջողությամբ ի կատար կածվի, եթե դրան նվիրվի ամբողջ աշխարհով մեկ սփռված ազգը։ Վստահ եմ, որ համալսարանը զարգանում է ճիշտ ուղիով, և տարիներ անց մենք կունենաք մեր երազած կրթօջախը։
Պատրաստեց
Նանե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆԸ