ԱՆՀՆԱՐ ԲԱՆ ՉԿԱ, ՈՒՂՂԱԿԻ ՑԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆ Է ՊԵՏՔ
Այն, որ Արցախի հողը չի դադարել տաղանդներ ծնելուց, համոզված են շատերը, որ Արցախը ծանր վիճակից դուրս գալու ելքը տեխնոլոգիական զարգացած երկիր դարձնելն է և որ կրթված, նոր մտածելակերպով սերունդը դուրս կբերի Արցախն այս վիճակից, հույս են տածում ավագները, ներշնչում են նորերը: Այսօրվա մեր զրուցակից Արթուր ԳԱԲՐԻԵԼՅԱՆՆ այդ երիտասարդներից է, այս տարի է ավարտել Ասկերանի Էդ. Բարսեղյանի անվան միջնակարգ դպրոցը և «Թռչող սարքերի կառավարում» պահանջված մասնագիտությամբ ընդունվել Մոսկվայի Բաումանի անվան պետական տեխնիկական համալսարան:
Համեստ ընտանիքի զավակ է: Հայրը՝ Նորիկ Գաբրիելյանը զինվորական է, մասնակցել է 44-օրյա պատերազմին։ Մայրը՝ Ալյոնա Ենգիբարյանը, Ասկերանի կենսաթոշակային ծառայությունում գլխավոր հաշվապահ է: Պապը՝ Մամեդ Գաբրիելյանը, զոհվել է 90-ականների Արցախյան պատերազմում: Մոր կողմից պապը՝ Մանվել Ենգիբարյանը, նույնպես Արցախյան պատերազմի մասնակից է:
Արթուրը բազմաթիվ հետաքրքրություններ ունի: Հաճախել է «Թումո», «Արմաթ», մասնակցել Արցախում և Հայաստանում կազմակերպված տարբեր ճամբարների: Հուլիսի 1-ից 25 օր նա Պատարայում էր՝ «Կատմանդու» ճամբարում՝ որպես կազմակերպիչ։ Ճամբարն ավարտելուց հետո միայն հաջողվեց հանդիպել նրան:
-Արթուր, ե՞րբ ես մտադրվել ընդունվել Բաումանի անվան համալսարան և ի՞նչ քայլեր ես արել այդ ուղղությամբ:
-Ես ցանկացել եմ ռազմական արդյունաբերության գծով ինժեներական որևէ մասնագիտության տիրապետել: Նախապես որոշել էի ամերիկյան համալսարան ընդունվել, ինչ-որ ծրագիր կար, բայց հետո մտափոխվեցի: Մոսկվայում ապրող մի բարեկամ ունենք, որը սովորում է Բաումանի անվան համալսարանում, և ինձ շատ է պատմել համալսարանի մասին: Խնդրել եմ նյութեր ուղարկի՝ տեսնեմ ինչ ծրագրեր կան: Պարզել եմ, որ համալսարանը օտարերկրյա քաղաքացիների համար ընդունելության կարգ ունի, որը կազմակերպվում է Հայաստանում «Ռոսսոտրուդնիչեստվո»-կազմակերպության միջոցով: 2021թ. սեպտեմբերից գրանցվեցի կայքում, փաստաթղթերս ուղարկեցի: Այնտեղ կետ կա, որտեղ պետք է նշել, թե ինչ մասնագիտություն ես ուզում: Ընտրեցի «Թռչող սարքերի կառավարում»-ը: «Ռոսսոտրուդնիչեստվո»-ն տրամադրում է, թե այդ գծով ինչ համալսարաններ կան: Կարող ենք մինչև հինգ համալսարան նշել: Առաջին հայտով ընտրել եմ Բաումանի համալսարանը և սկսել պատրաստվել քննություններին այն հաշվով, որ կհանձնեմ մայիսին: Սկզբում մաթեմատիկա, ֆիզիկա, ռուսերեն էի պարապում, բայց հետո պարզվեց, որ քննությունները ոչ թե մայիսին, դեկտեմբերին պետք է հանձնեմ և՝ երկու առարկայից, ռուսերենը չկար:
-Երբվանի՞ց ես հետաքրքվում թռչող սարքերով:
-2019-2020 թվականներին՝ 9-րդ դասարանից Ստեփանակերտում հաճախել եմ Բարձր տեխնոլոգիաների կենտրոն, մասնակցել եմ «Թռչող սարքեր»-ի դասընթացներին: Ավարտել եմ այն: Հետո պատերազմ սկսվեց: Տեսանք ինչ եղավ, ինչպես մեզ հաղթեցին: Տեսանք, որ հարցեր լուծողը թռչող սարքերն էին: Եվ իմ մեջ ավելի ամրապնդվեց ռազմական արդյունաբերության մեջ մասնագիտանալու ձգտումը:
- Փաստորեն, ընդամենը երկու ամիս ժամանակ ունեիր քննություններին պատրաստվելու համար:
-Ընդհանրապես ոչ մի անգամ լրացուցիչ պարապմունքների չեմ հաճախել, բավարարվել եմ դպրոցում ստացած գիտելիքներով: Իսկ լրացուցիչ գիտելիքներ ստանալու համար ինքնուսուցումով եմ զբաղվել: Գիտելիքներս ստուգելու նպատակով միայն այդ երկու ամիսը պարապմունքների եմ գնացել Ստեփանակերտ՝ ֆիզիկայի և մաթեմատիկայի ուսուցիչների մոտ: Մինչ այդ ես տեսական գիտելիքներին էի ուշադրություն դարձնում, իսկ այդ ընթացքում ինտենսիվ զբաղվել եմ խնդիրների և վարժությունների լուծմամբ:
-Եվ ինչպիսի՞ն էր արդյունքը:
-Մաթեմատիկայից 100-ից հավաքել եմ 100 միավոր, իսկ ֆիզիկայից՝ 92:
-Արթուր, դու հետաքրքրության լայն շրջանակ ունես, ակտիվ կյանքով ես ապրում, մասնակցում ես բազմազան միջոցառումների: Ինժեներական ուղղվածությունը քո միա՞կ ընտրությունն էր:
-Մի կարճ ժամանակամիջոց հրապուրվել եմ քաղաքագիտությամբ, բայց տեսա, որ ներկայում ցանկացած մասնագիտությամբ կարող ես մտնել քաղաքականություն, և նորից կանգ առա տեխնիկական ուղղվածության վրա:
- 4-րդ դասարանից սկսած մասնակցել ես «Կենգուրու»-ի մրցույթներին, երեք անգամ լավագույն արդյունք ցուցաբերել: Մաթեմատիկայի, ֆիզիկայի հանրապետական օլիմպիադաներում 3-4 անգամ առաջին տեղ ես գրավել: Հաղթանակները խթա՞ն են քեզ համար:
-Մրցույթներին մասնակցելս ոչ թե մրցակցելու նպատակն է հետապնդում, այլ ամեն ինչ փորձելու և հետաքրքրությանս հագուրդ տալու: Դե, բնականաբար, նաև ուժերդ ես փորձում:
-Ինչպե՞ս ես տեսնում ապագադ:
-Պայծառ:
- Արցախո՞ւմ:
-Անկասկած:
-Ի՞նչ ես կարծում, քո մասնագիտությունն այստեղ պահանջվա՞ծ կլինի, կկարողանա՞ս իրացնել գիտելիքներդ:
-Բավական ժամանակ է անցնելու, ընթացքում պարզ կդառնա, դրա համար շատ գործոններ կան: Եթե մարդ չի ուզում տվյալ բանը սովորել կամ զարգանալ, ինչքան էլ ստիպես, դա չի անի: Նույնն էլ պետությունն է: Եթե քայլ չի անում, որ դու քո գաղափարները իրականություն դարձնես, դու ի՞նչ կարող ես անել: Ավելի ճիշտ, կարող ես, բայց դրա համար շատ ժամանակ է պետք և ավելի շատ միջոցներ: Իսկ մենք այդ ժամանակը չունենք: Բայց եթե այն ամենը, ինչ ցանկանում ենք, և պետական մոտեցում լինի, շատ հեշտ լուծվող է դառնում: Անհնար բան չկա, ուղղակի ցանկություն է պետք:
-Բոլորիս հույսը նոր սերունդն է:
-Դրա համար խոսքից գործի անցնել է պետք:
Սվետլանա ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ