ՀԱ­ՋՈ­ՂՈՒ­ԹՅԱՆ ԳՐԱ­ՎԱ­ԿԱ­ՆԸ ՏԱ­ՂԱՆԴՆ ՈՒ ԱՇ­ԽԱ­ՏԱ­ՍԻ­ՐՈՒ­ԹՅՈՒՆՆ Է

Արսեն Գրիգորյանն արցախցի երիտասարդ տաղանդավոր երաժիշտներից է։ Գերազանցությամբ ավարտել է Ստեփանակերտի Սայաթ-Նովայի անվան երաժշտական քոլեջը, ապա՝ Երևանի Կոմիտասի անվան կոնսերվատորիան, զուգահեռաբար մասնակցել է բազմաթիվ մրցույթների՝ գրավելով մրցանակային տեղեր: Մասնակցել է աշխարհահռչակ մասնագետների վարպետաց դասերին։ 2018-ին նրան հրավիրեցին Հայաստանի պետական ֆիլհարմոնիկ նվագախումբ՝ որպես մենակատար, իսկ այժմ աշխատում է նույն նվագախմբում՝ որպես փողայինների կոնցերտմայստեր, 2019-ից՝ Երևանի կոնսերվատորիայի կլարնետի դասախոս։ Արսենը վարպետաց դասեր է անցկացնում Ստեփանակերտի երաժշտական քոլեջի շնորհաշատ կլարնետահարների հետ, համագործակցում է Արցախի պետական կամերային նվագախմբի հետ։ Օրերս կայացած համերգին Արսեն Գրիգորյանը մենակատարում էր Մոցարտի կլարնետի և նվագախմբի համար Կոնցերտում։ Օգտվելով առիթից, նրան հրավիրեցի հարցազրույցի։

-Ար­սեն, շնոր­հա­շատ ե­րի­տա­սարդ­ներ շատ կան, բայց քչե­րին է հա­ջող­վում հաս­նել մեծ ար­դյունք­նե­րի։ Ո՞րն է քո հա­ջո­ղու­թյուն­նե­րի գրա­վա­կա­նը։
-Ի­հար­կե, այս գոր­ծում տա­ղան­դը մեծ նշա­նա­կու­թյուն ու­նի։ Բայց նաև աշ­խա­տա­սի­րու­թյունն է կարևոր դեր խա­ղում։ Ին­չո՞ւ։ Ար­ցախ­ցի­նե­րի մեջ շատ կան շնոր­հա­շատ ե­րե­խա­ներ, պա­տա­նի­ներ, ե­րի­տա­սարդ­ներ, բայց նրան­ցից շա­տե­րը աշ­խա­տա­սեր չեն, ուս­տի՝ աս­պա­րե­զում չեն երևում։ Կարևո­րում եմ սե­րը, ցան­կու­թյու­նը, ձգ­տու­մը, աշ­խա­տա­սի­րու­թյու­նը՝ Աստ­ծո շնոր­հած տա­ղան­դը հասց­նե­լու ա­ռա­վե­լա­գույ­նի։ Ար­ցախ­ցի տա­ղան­դա­վոր սկս­նակ ե­րա­ժիշտ­նե­րին խոր­հուրդ կտամ ա­ռաջ­նորդ­վել հենց այդ սկզ­բունք­նե­րով։ Ես էլ չեմ միան­գա­մից հա­սել այս ար­դյունք­նե­րին։ Ա­մե­նօ­րյա քրտ­նա­ջան աշ­խա­տան­քով, ին­ձա­նից ա­վե­լի լավ ե­րա­ժիշտ­նե­րի հետ շփ­վե­լով, կա­տա­րե­լա­գոր­ծե­լով վար­պե­տու­թյունս, հա­սել եմ իմ նպա­տա­կին։
-Փաս­տո­րեն, ապ­րում և աշ­խա­տում ես Երևա­նում, բայց կա­պը Ար­ցա­խի հետ պա­հում ես։ Ի՞նչ տեղ է գրա­վում Ար­ցա­խը քո ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան կյան­քում։
-Այն­պես եմ կազ­մա­կեր­պում, որ Ար­ցա­խի հետ կա­պը կա­րո­ղա­նամ լիար­ժեք պա­հել։ Այս ան­գամ եր­կու օր հա­մեր­գից շուտ ե­կա, որ­պես­զի հասց­նեմ քո­լե­ջի ու­սա­նող­նե­րի հետ վար­պե­տու­թյան դա­սեր անց­կաց­նել։ Ձգ­տում եմ տար­վա կտր­ված­քով 3-4 ան­գամ գալ՝ վար­պե­տու­թյան դա­սեր անց­կաց­նե­լու, կա­մե­րա­յին նվա­գախմ­բի հա­մերգ­նե­րին, փա­ռա­տո­նե­րին մաս­նակ­ցե­լու։ Ու­սա­նող­նե­րիս հետ մշ­տա­կան կապ եմ պահ­պա­նում՝ այս կամ այն խոր­հուր­դը տա­լու, նո­տա­ներ ու­ղար­կե­լու հա­մար։ Ֆի­զի­կա­պես Ար­ցա­խում չեմ, բայց գի­տեմ՝ ում ինչ է պետք և ին­չով կա­րող եմ օգ­նել։
-Նա­խախ­նա­մու­թյու­նը, ըստ քեզ, նշա­նա­կու­թյուն ու­նի՞ ե­րաժշ­տի, ընդ­հան­րա­պես, ար­տիս­տի կյան­քում։
-Ան­շուշտ, ճա­կա­տա­գի­րը, նա­խախ­նա­մու­թյունն իր դերն է խա­ղում մեր կյան­քում։ Իմ բախ­տը բե­րել է այն ա­ռու­մով, որ ե­րա­ժիշտ­նե­րի ըն­տա­նի­քում եմ ծն­վել, որ ա­ռա­ջին իմ ու­սու­ցի­չը իմ հայրն է ե­ղել։ Մինչև հի­մա ես նրա խոր­հուրդ­նե­րով ու խրատ­նե­րով եմ շարժ­վում։ Նա է դաս­տիա­րա­կել իմ մեջ ճա­շակ, սեր ե­րաժշ­տու­թյան հան­դեպ, ճշ­տա­պա­հու­թյուն, աշ­խա­տա­սի­րու­թյուն, պա­րա­պե­լու ձևեր։ Այ­նուա­մե­նայ­նիվ, դու այդ ա­մե­նը ճիշտ պետք է օգ­տա­գոր­ծես։ Հաս­կա­նա­լի է, հա­ջո­ղու­թյու­նը ցան­կա­ցած մար­դու չի խան­գա­րում, բայց դա էլ է փո­փո­խա­կան։ Մեկ ան­գամ, եր­կու ան­գամ բախտդ բե­րեց, բա հե­տո՞։ Պետք է միշտ աշ­խա­տես քեզ վրա, որ հա­ջո­ղու­թյունն էլ ե­րես չթե­քի։ Անհրաժեշտ է հեն­վել քո իսկ ու­ժե­րին, որովհետև երբ դուրս ես գա­լիս բեմ, կանգնում դեմ առ դեմ հան­դի­սա­տե­սի հետ։ Պետք է այն­քան լավ ի­մա­նաս նյու­թը, որ հուզ­մունքդ չխան­գա­րի այդ մի քա­նի րո­պեում լա­վա­գույնս ներ­կա­յաց­նե­լու ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյու­նը։ Ու­նե­ցել եմ լավ դա­սա­տու­ներ, վար­պե­տաց դա­սեր լա­վա­գույն կլար­նե­տա­հար­նե­րի հետ։ Ան­շուշտ, այդ ա­մե­նը դրա­կան ազ­դե­ցու­թյուն է ու­նե­ցել։ Հա­ջո­ղու­թյու­նը հենց դա է, որ ճա­կա­տա­գի­րը հնա­րա­վո­րու­թյուն է տա­լիս նման մարդ­կանց հետ շատ շփ­վել։ Բայց, ե­թե ու­զում ես միշտ բարձր պա­հել նշա­ձո­ղը, պետք է մշ­տա­պես աշ­խա­տել։

-Ինչ­պե՞ս է անց­նում օրդ։
-Ա­ռա­վո­տից մինչև կե­սօր նվա­գախմ­բում փոր­ձե­րի եմ, ա­պա՝ գնում եմ կոն­սեր­վա­տո­րիա՝ ու­սա­նող­նե­րիս հետ պա­րա­պե­լու։ Նաև որ­պես ի­լյուստ­րա­տոր նվա­գում եմ ու­սա­նող­նե­րի հա­մար։ Այն օ­րե­րին, երբ դա­սեր չու­նեմ, շր­ջում ենք՝ Գյում­րիից մինչև Ար­ցախ՝ վար­պե­տու­թյան դա­սեր, վե­րա­պատ­րաստ­ման կուր­սեր անց­կաց­նե­լու հա­մար։ Զու­գա­հեռ հասց­նում ենք հա­մերգ­ներ տալ Երևա­նում։ Նվա­գում եմ նաև «Ա­սո­նան­ս» ժա­մա­նա­կա­կից դա­սա­կան ե­րաժշ­տու­թյան անսամբ­լում, որն, ի դեպ, ողջ Ան­դր­կով­կա­սում միակն է իր բո­վան­դա­կու­թյամբ ու ա­ռա­քե­լու­թյամբ։ Խմ­բի ղե­կա­վարն է կոն­սեր­վա­տո­րիա­յի դա­սա­խոս, կոմ­պո­զի­տոր Ա­րամ Հով­հան­նի­սյա­նը։ Սանկտ-Պե­տեր­բուր­գից նոր եմ ե­կել, ֆիլ­հար­մո­նիկ նվա­գախմ­բի հետ հյու­րա­խա­ղե­րի էի մեկ­նել։ Միան­գա­մից ժա­մա­նե­ցի Ար­ցախ՝ մեր նվա­գախմ­բի հետ նվա­գե­լու։
-Միայն դա­սա­կա՞ն ե­րաժշ­տու­թյուն ես նվա­գում։ Ին­չո՞վ է պայ­մա­նա­վոր­ված քո սե­րը դա­սա­կա­նի հան­դեպ։
- Լսում եմ ցան­կա­ցած ե­րաժշ­տու­թյուն։ Կա­րող եմ նվա­գել և՛ ջազ, և՛ այլ ո­ճում, ե­թե հրա­վեր ու­նեմ։ Բայց ի­մը դա­սա­կան ե­րաժշ­տու­թյունն է, քա­նի որ ա­վե­լի հո­գե­հա­րա­զատ է։ Պար­զու­թյու­նը, մաք­րու­թյունն այն­քան շատ է դա­սա­կա­նում, որ կեղ­ծի­քի տեղ չի թող­նում։ Երբ նվա­գում ես, ա­ռօ­րյա­յից կտր­վում ես, ու­րիշ աշ­խար­հում ես հայ­տն­վում։ Մա­թե­մա­տի­կա­կան ճշգր­տու­թյամբ է գր­ված ա­մեն մի նո­տա, ֆրա­զա, ա­մեն ինչ պարզ, խո­րի­մաստ, ի­դեա­լա­կան է։ Դա­րեր են անց­նում, բայց ին­քը միշտ ար­դիա­կան է մնում։ Դրա­նից բարձր ար­վեստ ես չգի­տեմ։ Մեկ բա­ռով կա­րե­լի է բնու­թագ­րել՝ կա­տա­րե­լու­թյուն։
-Ա­մա­նո­րի շե­մին ի՞նչ կցան­կա­նա­յիր քո հա­սա­կա­կից­նե­րին, ծնող­նե­րին, ժո­ղովր­դին։
-Մեր երկ­րին խա­ղա­ղու­թյուն եմ ցան­կա­նում։ Մեր ժո­ղո­վուր­դը ու­ժեղ կամ­քի տեր է։ Ա­մեն ար­հա­վիր­քի կա­րող է դի­մա­նալ, դի­մադ­րել։ Սի­րում եմ իմ ժո­ղովր­դին՝ տա­ղան­դա­վոր, աշ­խա­տա­սեր, ար­վես­տա­սեր։ Խա­ղա­ղու­թյուն լի­նի, մնա­ցած ա­մեն ին­չը կս­տեղ­ծվի։ Կցան­կա­նա­յի, որ մշա­կույ­թը մեր օ­րե­րում ա­վե­լի գնա­հատ­ված լի­ներ։ Ի վեր­ջո, հայ ազ­գը մշա­կույ­թով է աշ­խար­հի հետ խո­սում։ Դա­րեր են անց­նում, պա­տե­րազմ­ներ են տե­ղի ու­նե­նում, վեր­ջում, ե­թե խո­սե­լու տեղ է մնում, մշա­կույ­թի լեզ­վով են խո­սում։

Սուսաննա ԲԱԼԱՅԱՆ