ՔԱՂԱՔԱՑԻԱԿԱՆ ՆԱԽԱՁԵՌՆՈՒԹՅԱՄԲ ՀԱՆՐԱՔՎԵՆ՝ ԺՈՂՈՎՐԴԱՎԱՐԱԿԱՆ ՄԵԾ ՆՎԱՃՈՒՄ
Ռուզան ԻՇԽԱՆՅԱՆ
Սահմանադրականությունը կորոշի Գերագույն դատարանը
ԱՀ Ազգային ժողովի հունիսի 14-ի արտահերթ նիստի քննարկմանն էր ներկայացվել ՙՀանրաքվեի մասին՚ օրենքի նախագիծը, որն ընդունվել է առաջին ընթերցմամբ։ Նախագծի առանցքային դրույթների, մասնավորապես, քաղաքացիական նախաձեռնության կարգով հանրաքվեի ինստիտուտի էության և կարևորության վերաբերյալ իրենց դիտարկումներն են ներկայացրել ԱՀ արդարադատության նախարար Արարատ ԴԱՆԻԵԼՅԱՆԸ և ԱԺ պետական-իրավական հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ Հովիկ ՋԻՎԱՆՅԱՆԸ։
Ա. Դանիելյանը հիշեցրել է, որ մեզ մոտ 2005թ. ընդունվել է ՙՀանրաքվեի մասին՚ օրենք, որից հետո՝ 2006-ին, ընդունվել է ԱՀ Սահմանադրությունը, 2017-ին `երկրորդ Սահմանադրությունը։ Նախարարի բնորոշմամբ՝ 2017-ին ընդունված Սահմանադրությամբ, համաժողովրդական քվեարկության արդյունքում, էապես փոխվեց հանրաքվեի ինստիտուտի էությունը։ Արցախի Հանրապետության Սահմանադրությամբ հստակ երաշխիքներ նախատեսվեցին ժողովրդավարական գործընթացների անխափանության, քաղաքացիական հասարակության ակտիվ դերակատարության, իշխանության գործունեության նկատմամբ համարժեք հանրային վերահսկողության իրականացման հարցերում։
Ա.Դանիելյանի գլխավոր շեշտադրումներից մեկը քաղաքացիական նախաձեռնության կարգով հանրաքվեի ինստիտուտին էր վերաբերում, որը պետք է ընկալվի որպես հանրաքվեի ինստիտուտի զարգացման արդյունք։ Այդպիսով, Սահմանադրությամբ ամրագրված նոր իրավակարգավորումները կանխորոշում են ՙՀանրաքվեի մասին՚ ԱՀ օրենքի ընդունումը, որով այս ինստիտուտի բարեփոխման արդյունքում համապարփակ կկարգավորվեն հիմնական օրենքով ամրագրված նոր հայեցակարգային մոտեցումները։ Օրենքի նախագծով հստակ կարգավորում են ստացել ՙհանրաքվե՚ հասկացությունը, հանրաքվեի դրվող հարցերը, ինչպես նաև այն հարցերը, որոնք չեն կարող հանրաքվեի դրվել, հանրաքվեի նշանակման, կազմակերպման, քարոզչության իրականացման և ֆինանսավորման նպատակով քարոզչության հիմնադրամ ստեղծելու և մուծումներ կատարելու, դիտորդական առաքելություն իրականացնելու, հանրաքվեի ամփոփման մանրամասները։
Մասնավորապես, Սահմանադրության նախագծի, Սահմանադրության փոփոխությունների նախագծի և օրենքի նախագծի ընդունման նախաձեռնությանը քաղաքացիների միանալու համար կազմավորվում է առնվազն 10 քաղաքացիներից բաղկացած նախաձեռնող խումբ, որը գրանցման համար դիմում է Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողով։
Նախաձեռնող խումբն իրավունք է ստանում ձեռնարկել Սահմանադրության նախագծի, Սահմանադրության փոփոխությունների նախագծի և օրենքի ընդունման նախաձեռնությանը քաղաքացիների միացումը՝ ստորագրությունների հավաքման միջոցով։ Ստորագրությունների հավաքումն իրականացնելով՝ նախաձեռնող խմբի լիազոր ներկայացուցիչը դիմում է ԿԸՀ։ Վերջինս մեկամսյա ժամկետում իրականացնում է ստորագրությունների վավերականության ստուգում։ Արդյունքում ԿԸՀ-ն ստորագրությունների վավերականությունը հաստատելու մասին որոշում է կայացնում, եթե առկա են պահանջվող քանակի վավեր ստորագրություններ։
Սահմանադրության փոփոխությունների նախագիծն այնուհետև ներկայացվում է Ազգային ժողով, որը, սահմանված կարգով քննարկման ենթարկվելուց հետո, ուղարկվում է ԱՀ Գերագույն դատարան՝ Սահմանադրության փոփոխությունների նախագծի սահմանադրականությունը որոշելու հարցով։ Գերագույն դատարանի կողմից օրենքով սահմանված կարգով և ժամկետներում Սահմանադրության փոփոխությունների նախագծի՝ Սահմանադրությանը համապատասխանող ճանաչելու մասին որոշում ընդունելու դեպքում ԱԺ-ն առաջիկա հերթական նիստում որոշում է ընդունում նախագիծը հանրաքվեի դնելու մասին՝ պատգամավորների ընդհանուր թվի ձայների առնվազն 2/3-ով։ Գերագույն դատարանի կողմից Սահմանադրության փոփոխությունների նախագծի՝ Սահմանադրությանը հակասող ճանաչելու մասին որոշում ընդունելու դեպքում նախագիծը հանվում է շրջանառությունից։
Հանրաքվեի կազմակերպման գործառույթը, Ընտրական օրենսգրքի համաձայն, վերապահվել է կազմավորված ԿԸՀ-ին, իսկ անցկացման գործառույթը՝ տարածքային և տեղամասային ընտրական հանձնաժողովներին։ Հանրաքվեի դրված հարցի վերաբերյալ, օրենքով չարգելված ձևերով և միջոցներով, քարոզչություն կատարելու իրավունք է վերապահվել ԱՀ քաղաքացիներին, հանրաքվե անցկացնելու նախաձեռնության հեղինակին, կուսակցություններին և կուսակցությունների դաշինքին, ինչպես նաև հասարակական կազմակերպություններին։ ԱԺ պետական-իրավական հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ Հ. Ջիվանյանը մեզ հետ զրույցում ասաց, որ 2017-ին՝ երկրորդ Սհմանադրության ընդունումից հետո, սպասվելիք իրավական գործընթացների վերաբերյալ հստակ պատկերացում կար. մոտ ութ տասնյակի հասնող օրենքներ պետք է համապատասխանեցվեին Հիմնական օրենքին։ Այն ժամանակ, սակայն, հաշվի չի առնվել ՙՀանրաքվեի մասին՚ օրենքի առաջնահերթ համապատասխանեցման հանգամանքը։ Այսօր մեր հանրապետությունում ծավալվում են գործընթացներ, որոնք ասվածի հիմնավորումն են։ Բայց դա ողբերգություն չէ, խնդիրն այլ է. եթե գործադիրը Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովին վերաբերող որոշումներ է նախապատրաստել, որոնք, ըստ էության, ՙՀանրաքվեի մասին՚ օրենքի նախագիծն են, ապա ինչո՞ւ առաջին հերթին հենց այդ նախագիծը չի բերվել Ազգային ժողով, որից հետո՝ ԿԸՀ-ի որոշումները։ Վերջիններս իրավական տեսանկյունից վիճելի են։ ԿԸՀ-ն, ի վերջո, ստիպված կլինի դրանք չեղյալ հայտարարել և ձեռնամուխ լինել նոր որոշումների կայացմանը։
Սահմանադրությունն ունի բարձրագույն իրավաբանական ուժ, և նրա նորմերը գործում են անմիջականորեն, ինչը հնարավորություն է տալիս բնակչության 10%-ին ստորագրություններ հավաքել, այսինքն՝ իրավական հիմք է ստեղծում նախաձեռնող խմբի գործունեության համար։
ՙՀանրաքվեի մասին՚ օրենքի նախագիծն առաջին ընթերցման էր ներկայացվել, բայց դրանից առաջ եղել են քննարկումներ և նախնական մոտեցումներ։ Այդ գործընթացը միայն համայնքապետարաններում անցկացնելու որոշումը Ջիվանյանը սահմանափակում բնորոշեց։ Համայնքապետարաններից բացի, կարելի է փոխհամաձայնեցված ձևով ներկայացնել տարածքների ցանկ և թույլ տալ մարդկանց հավաքվել այն տեղերում, որտեղ ուզում են։ Կամ` ի՞նչ ասել է հանրային ծառայողի մասնակցություն ստորագրահավաքին։ Այդ պարտադրանքի մեջ հանձնաժողովի նախագահը, որպես իրավաբան, իմաստ չի տեսնում, քանի որ ստորագրահավաքի վավերականությունն ստուգելու համար օրենքը կոնկրետ ժամկետ է նախատեսել, որն իրականացվում է պետական համակարգի միջոցով։
Հ. Ջիվանյանը կարևորեց համեմատաբար մեծ թվով բնակչություն ունեցող համայնքներում համայնքապետարանից բացի նաև այլ տեղերում ստորագրահավաք անցկացնելու հարցում իշխանության կողմից ցուցաբերված աջակցությունը։ Նրա կարծիքով՝ այդպես հնարավոր է վերացնել բոլոր արհեստական խոչընդոտները։ Չնայած ստորագրահավաքն արդեն ավարտվել է, և իրադարձություններն ավելի արագ են զարգացել, այդուհանդերձ, իշխանության այս մոտեցումը հանձնաժողովի նախագահը դրական գնահատեց։
Մեր զրուցակիցն այնուհետև մատնացույց արեց ԱՀ Սահմանադրության առավելությունը. առաջին անգամ ներդրվեց ուղիղ և անմիջականորեն գործող ժողովրդավարական մեխանիզմ. քաղաքացիներին իրավունք է տրվում սահմանված կարգով օրենքի նախագիծ ներկայացնել խորհրդարանին։ Սա ժողովրդավարական մեծ նվաճում է։
Ինչ վերաբերում է ստորագրահավաքի բուն էությանը, Ջիվանյանն ընդգծեց, որ օրենքը նորմալ կարգավորումներ է տալիս։ Նպատակը՝ Սահմանադրության մեջ փոփոխություն կատարել և ԱՀ նախագահի թեկնածու առաջադրվելու իրավունք տալ նրան, ով վերջին 10 տարում նաև ՀՀ քաղաքացի է հանդիսացել։ Գործընթացի ամբողջ բովանդակությունը հայկական երկու պետությունների միջև առկա սահմանազատումը վերացնելն է։ Հանձնաժողովի նախագահի խոսքով՝ այստեղ, իհարկե, վիճելու բան կա։
Բոլոր գործընթացներն, անշուշտ, պետք է տեղի ունենան օրենքի և իրավունքի դաշտում։ Այս տեսանկյունից առանձնակի կարևորություն է ներկայացնում առաջարկվող Սահմանադրության փոփոխությունների նախագծի սահմանադրականությունը որոշելու հարցը։ Սա, թերևս, գործընթացի ամենավճռորոշ փուլն է, և վերջնական որոշումը վերապահված է ԱՀ Գերագույն դատարանին։ Հ. Ջիվանյանը դժվարացավ պատասխանել հարցին՝ ԱՀ Սահմանադրության 48-րդ հոդվածին վերաբերող փոփոխությունը հակասո՞ւմ է մեր Հիմնական օրենքին, թե՞ ոչ։