Ի՞ՆՉ ԲԱՑԱՏՐՈՒԹՅՈՒՆ ՏԱԼ ԱԴՐԲԵՋԱՆԻՑ ՀԱՅ ՓԱԽՍՏԱԿԱՆՆԵՐԻ ՀԱՆԴԵՊ ՆԱԽԱԴԵՊԸ ՉՈՒՆԵՑՈՂ ՀԵՏԱՔՐՔՐՈՒԹՅԱՆԸ
Էվիկա ԲԱԲԱՅԱՆ
2020 թվականը, համենայնդեպս, նրա սկիզբը, աչքի ընկավ Ադրբեջանից, մասնավորապես` Բաքվից և Սումգայիթից, հայ փախստականների հանդեպ ցուցաբերվող բարձր ուշադրությամբ ու հետաքրքրությամբ։ Հանուն արդարության պետք է նշել, որ Արցախի ու Հայաստանի զանգվածային լրատվամիջոցներն արդեն 30 տարի շարունակ լուսաբանում են մեր հասարակության համար ցավոտ այս թեմաները. 1988թ. Սումգայիթի ողբերգությունը, Գանձակում (Կիրովաբադ) հայ ազգաբնակչության ջարդերը, 1988թ. նոյեմբերը, 1990թ. Բաքվում հայերի ջարդերը, Գետաշենից և Շահումյանի շրջանից հայերի բռնատեղահանությունը, Մարտակերտում իրականացված ՙԿոլցո՚ ռազմագործողությունը և մեր նորագույն պատմության տարեգրության մեջ մտած ոչ պակաս դրամատիկ, ողբերգական այլ իրադարձություններ։
Ինչպես արդեն տեղեկացրել ենք, փետրվարի 5-ին Եվրախորհրդարանում կազմակերպվել է ՙՄոռացված փախստականներ. ի՞նչ է տեղի ունեցել Բաքվի հայերի հետ՚ խորագրով համաժողով` նվիրված Բաքվի, Սումգայիթի և Ադրբեջանի այլ հայաշատ բնակավայրերի հայերի ճակատագրին։ Համաժողովի կազմակերպիչներն են Բրյուսելում ՙՀայ դատի՚ հանձնախումբը և ԵՄ-ում Հայաստանի առաքելությունը։ Համաժողովին մասնակցել է նաև Արցախի ներկայացուցիչը՝ ՙԱդրբեջանից հայ փախստականների Արցախի միություն՚ հասարակական կազմակերպության նախագահ Սարասար ՍԱՐՅԱՆԸ, որ այսօր հյուրընկալվել է ՙԱզատ Արցախ՚ թերթին։
-Պարոն Սարյան, հակիրճ պատմեք համաժողովի մասին։
-Համաժողովը բացել է ՀՅԴ Եվրոպայի Հայ դատի հանձնախմբի գրասենյակի ղեկավար Գասպար Կարամպետյանը, այնուհետև ելույթ է ունեցել Կիպրոսի Հանրապետությունից (Ժողովրդավարական կուսակցություն) Եվրոպական խորհրդարանի և ՙԿիպրոսցիները՝ ընդդեմ թուրքական ռազմական հանցագործությունների՚ ասոցիացիայի անդամ Կոստաս Մավրիդիսը։ Նա պատմել է այն մասին, թե ինչպես է ինքը փախստական դարձել Թուրքիայի կողմից Կիպրոսի օկուպացման ժամանակ, և նրան քաջ ծանոթ են Բաքվի հայ փախստականների և՜ ցավը, և՜ ակնկալիքները։ Նրան քաջ հայտնի է՝ ինչ էր տեղի ունենում 1990թ. հունվարին Բաքվում։ Նա իր ելույթում շեշտադրում արեց 1990 և 1991թթ. Եվրախորհրդարանի ընդունած երկու բանաձևերի վրա։ Մասնավորապես՝ Եվրախորհրդարանը 1990թ. հունվարի 18-ին բանաձև ընդունեց Հայաստանում տիրող իրավիճակի մասին՝ Եվրոպական խորհրդին և Եվրոպական առաքելության կոչ անելով միջնորդել հայերի համար ԽՍՀՄ կառավարության առաջ։ Եվրախորհրդարանը պահանջում էր անհապաղ օգնություն ցուցաբերել Հայաստանին ու Լեռնային Ղարաբաղին, բացահայտել հակահայկական ջարդերի մանրամասները։ Բանաձևում առանձին կետով դատապարտվում են Բաքվում հայերի ջարդերը։
Եվրախորհրդարանի 1991թ. մարտի 14-ի բանաձևում մատնանշվում է, որ ՙ300 հազար հայեր, որոնք փախել են Ադրբեջանից Բաքվի և Սումգայիթի ջարդերի պատճառով, ծայրահեղ աղքատության մեջ են և անհապաղ օգնության կարիք ունեն՚։ Կոստաս Մավրիդիսը Բաքվի և Սումգայիթի ջարդերը բնորոշեց որպես հայերի ցեղասպանություն։ Այնուհետև ելույթով հանդես եկավ բարոնուհի Քերոլայն Քոքսը, որ նույնպես հաստատեց, որ Բաքվում, Սումգայիթում և Լեռնային Ղարաբաղում հայերի նկատմամբ իսկական ցեղասպանություն է իրականացվել, որը պետք է ճանաչել, որպեսզի նման ոճրագործություններն անպատիժ չմնան և կրկնություն չունենան։ Եվ որպես ապացույց բերեց Սաֆարովի և ապրիլյան պատերազմի օրինակը։ Այնուհետև ելույթ ունեցավ Բրյուսելի համալսարանի պրոֆեսոր Դավիթ Բաբաևը, որ նույնպես Բաքվից փախստական է։ Ի դեպ, ներկաների շարքում էր նաև նրա մայրը։ Սկզբում նա պատմեց այն մասին, թե ինչ է իրենց հետ տեղի ունեցել Բաքվում, իր մանկական վախերի մասին, իսկ վերջում զուգահեռներ անցկացրեց Բաքվում 20-րդ դարի ընթացքում՝ 1905թ., 1918-19թթ. և 1988-1990թթ. իրականացված հայկական երեք ջարդերի միջև՝ ընդգծելով, որ դրանք բոլորը մի շղթայի օղակներ են։ Դրան հաջորդեց Աննա Աստվածատրյան-Թերքոթի հուզիչ ելույթը: Նա նշեց, որ Բաքվի բոլոր փախստականների մոտ դեռ թարմ են այդ մղձավանջային, ողբերգական օրերի մասին հիշողությունները, այն մասին, թե ինչպես էին ստիպված փախչել փրկվելու համար։ Նա պատմել է նաև այն մասին՝ ինչպես է իր ընտանիքը լքել Բաքուն 90-ական թվականների սկզբին։ Նրա ելույթը հուզեց ներկաներին։ Կցանկանայի նշել, որ համաժողովին ներկա էին Բաքվից փախստականներ, որոնք նույնպես պատմել են այն մասին՝ ինչ է տեղի ունեցել իրենց ու իրենց ընտանիքների հետ այդ ողբերգական օրերին։
-Երկու խոսքով պատմեք Ձեր ելույթի մասին։
-Սկզբում ես ներկայացա, ասացի, որ հանդիսանում եմ ՙԱդրբեջանից հայ փախստականների Արցախի միություն՚ հասարակական կազմակերպության նախագահը և շնորհակալություն հայտնեցի առաջին անգամ Արցախի ներկայացուցչին նման մակարդակի համաժողովի հրավիրելու համար, այնուհետև պատմեցի իմ ու իմ ընտանիքի մասին, այն մասին` ինչպես ենք փախստական դարձել։ Նրանց տեղեկություններ տրամադրեցի մեր կազմակերպության գործունեության մասին և ընդգծեցի, որ Ղարաբաղի փախստականները մինչ օրս միջազգային կարգավիճակ չունեն, այն դեպքում, երբ ադրբեջանցի փախստականներն ունեն այն։ Իմ ելույթից հետո իրենց տեղերում ելույթ ունեցան Ադրբեջանի երեք ներկայացուցիչ, բոլոր երեքը եվրոպական բուհերի ուսանողներ էին։
Բնականաբար, սկսեցին խոսել Խոջալուի, Հայաստանից փախստականների մասին, նրանցից մեկը հատուկ ընդգծեց, որ իր ընտանիքն ապրել է ՙԻրևանում՚, մյուսն անդրադարձավ 1918թ. Շամախիում տեղի ունեցած իրադարձություններին և Ք. Քոքսին մեղադրեց նրանում, որ վերջինս չի հիշատակում այդ իրադարձությունները։ Ինչին ի պատասխան բարոնուհին նրան հարց ուղղեց` իսկ այսօր քանի՞ հայ է ապրում Շամախիում, ինչպես նաև Կիրովաբադում, Բաքվում, Սումգայիթում, որին նա, բնականաբար, չկարողացավ պատասխանել։ Մի խոսքով, հենց նրանք խոսք բացեցին Խոջալուի մասին, ինձ համար հասկանալի դարձավ նրանց կանխակալ կեցվածքը, այնուհետև իմացա, որ դահլիճում նստած էին նաև Ադրբեջանից բարձրաստիճան պաշտոնյաներ, բայց նրանք լուռ էին։ Հասկանալի է, որ երիտասարդները ելույթ էին ունենում նրանց թելադրանքով, իսկ երբ նրանցից մեկն ասաց, որ ազգային փոքրամասնությունները հիանալի ապրում են Ադրբեջանում, այդ ժամանակ Գասպար Կարապետյանը նրան հարցրեց` արդյո՞ք նրանք մոռացել են` ինչ է տեղի ունեցել թալիշների և լեզգիների շարժման առաջնորդների հետ, նրանք բոլորը կա՜մ բանտարկված են, կա՜մ արտագաղթել են։ Նա նաև նշեց, որ բոլորը գիտեն՝ Ադրբեջանում ազգային փոքրամասնություններն ինչ ճնշումների պայմաններում են ապրում, և այդ երկրում ինչպես են հարգում մարդու իրավունքները։ Նրան սատարեց Քերոլայն Քոքսը՝ ասելով, որ Ադրբեջանում չի եղել ու չկա ոչ մի ժողովրդավարություն, ինչպես փորձում են ներկայացնել համաժողովի ադրբեջանցի մասնակիցները։
-Պարոն Սարյան, Դուք հավանաբար նկատել եք, որ 2020 թվականը մեկնարկել է Ադրբեջանից, մասնավորապես՝ Բաքվից, հայ փախստականների հանդեպ ցուցաբերվող աննախադեպ հետաքրքրությամբ։ Ի՞նչ եք մտածում, ինչի՞ հետ է սա կապված։
-Համարում եմ, որ նախևառաջ սա կապված է ղարաբաղյան հիմնախնդրի ապագա լուծման հետ։ Հենց սկզբից էլ և՜ մենք, և՜ մեր քաղաքական գործիչները, և՜ դիվանագետները գիտեինք ու այն կարծիքին էինք, որ առանց փախստականների հիմնախնդրի լուծման ղարաբաղյան հիմնահարցը չի լուծվի։ Այսօր, երբ միջազգային ատյաններում դիտարկվում են փախստականների հարցերը, առաջին հերթին քննարկվում է իրենց բնակության վայրեր փախստականների վերադարձի հարցը։
-Խոսքը վերաբերու՞մ է ադրբեջանցի փախստականներին։
-Ոչ միայն նրանց, այլև բոլոր փախստականներին։ Եվ այդ հարցն իր մեջ որոշակի սպառնալիք է պարունակում, մասնավորապես՝ մեզ համար։ Միայն թե չլինի այնպես, ինչպես սերբերի պարագայում էր… Չէ՞ որ ադրբեջանական հոգեկերտվածքը չի փոխվել, հայատյացությունը պետական քաղաքականության աստիճանի է բարձրացված, այստեղից էլ համապատասխան եզրակացությունները:
Հ.Գ. Մինչ հոդվածը տպագրության էինք պատրաստում, տեղի ունեցավ երկու իրարամերժ իրադարձություն. օրերս տեղեկություն է ի հայտ եկել, որ ԵԱՀԿ Գործող նախագահի անձնական ներկայացուցիչ Անջեյ Կասպշիկը հանդիպել է Թուրալ Գյանջալիևի հետ և նրան շնորհավորել ՙԼեռնային Ղարաբաղից՚ Ադրբեջանի խորհրդարանում ընտրվելու առթիվ։ Հիշեցնենք, որ ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման հարցում Ադրբեջանը որպես հաղթաթուղթ ի ցույց է դնում այսպես կոչված՝ ՙԼեռնային Ղարաբաղի ադրբեջանական համայնքը՚։ Այդ կազմակերպությունը լոբբինգի է ենթարկվում բոլոր միջազգային ատյաններում։ Վերջերս Ադրբեջանում Ֆրանսիայի դեսպանը հանդիպել է այդ կազմակերպության անդամների հետ, իսկ Ժնևում Հայաստանի և Ադրբեջանի ԱԳՆ ղեկավարների հանդիպման նախաշեմին այդ կազմակերպության ներկայացուցիչների հետ հանդիպել է Ադրբեջանում ԱՄՆ դեսպանը։
Հայաստանի և Արցախի կողմից ամենաբարձր մակարդակով արված հայտարարությունից հետո՝ առ այն, որ Ղարաբաղի շուրջ լիարժեք բանակցություններ վարելու համար պետք է փոխել հենց գործընթացի ձևաչափը և նրանում ներգրավել Արցախին՝ որպես լիարժեք կողմի, Ադրբեջանն սկսեց համառորեն առաջ մղել այսպես կոչված՝ ադրբեջանական համայնքին՝ նրան էլ բանակցային գործընթացում ներգրավվելու նպատակով՝ որպես հակակշիռ Արցախի Հանրապետությանը։
Իսկ Արևմուտքը, ինչպես միշտ, երկակի խաղ է վարում, ուստի պետք է հետամուտ լինել նրան, որ Ադրբեջանից հայ փախստականների հարցը մշտապես բարձրացվի բանակցային գործընթացում։
Եվ, երկրորդը, փետրվարի 13-ին ԱՄՆ-ում նշել են Բաքվում հայերի ջարդերի տարելիցը։ Միջոցառումը կազմակերպվել էր ԱՄՆ Հայ դատի հանձնախմբի, Հայաստանի դեսպանատան, Ամերիկայի հայկական համագումարի, ԱՄՆ-ում Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության գրասենյակի և Կոնգրեսի Հայկական հարցերով հանձնախմբի համագործակցությամբ։
Միջոցառմանը մասնակցել են Հայկական հարցերով ԱՄՆ Կոնգրեսի հանձնախումբը, ԱՄՆ-ի հայկական համայնքի անդամներ, ինչպես նաև իրավապաշտպաններ։ Կոնգրեսականների շարքում էին Ֆրենք Փալոնը, Գուս Բիլիրաքիսը, Ջեքի Սփիիրը, Ջուդի Չուն, Ջիմ Կոստան, Թիջեյ Քոքսը, Ռաջա Կրիշնամուրթին, Էնդի Լևինը և Յան Շակովսկին։
Միջոցառման մասնակիցները խոստացել են աջակցություն ցուցաբերել ԼՂՀ անվտանգության ապահովման հարցում։