ՊԻ­ՏԻ ԱՊ­ՐԵՆՔ...

 Ար­ցախ­ցի ե­րե­խան ապ­րել է ու­զում... Նա ե­րա­զում է խա­ղաղ եր­կն­քի տակ կեր­տել իր ա­պա­գան և ապ­րել մի երկ­րում, որ­տեղ եր­բեք չեն լս­վի թն­դա­նոթ­նե­րի ձայ­նե­րը, չեն հռն­դա տան­կերն ու կա­պույտ եր­կն­քում չեն սու­րա ռազ­մա­կան ինք­նա­թիռ­նե­րը։ Ար­ցախ­ցի ե­րե­խան ապ­րել է ու­զում...

Ար­ցա­խյան վեր­ջին պա­տե­րազ­մը, որ ցն­ցեց հա­մայն աշ­խար­հի հա­յու­թյա­նը, պղ­տո­րեց մեր ե­րե­խա­նե­րի հո­գին, ընդ­հա­տեց նրանց ան­մեղ ու ան­հոգ ման­կու­թյու­նը։ Փոք­րիկ­ներն ի­րենց մայ­րե­րի հետ ժա­մա­նա­կա­վոր ա­պաս­տան գտան մայր Հա­յաս­տա­նում, որ­տեղ հյու­րըն­կալ­վե­ցին բա­րի և հո­գա­տար մարդ­կանց ըն­տա­նիք­նե­րում։ Ե­րե­խա­ներն սպա­սում էին, որ շու­տով հաղ­թա­նա­կի ա­վե­տի­սը կլս­վի, և ի­րենք կվե­րա­դառ­նան Ար­ցախ ու կշա­րու­նա­կեն ապ­րել ի­րենց ե­րա­զանք­նե­րի երկ­րում...
Աս­կե­րա­նի Էդ­մոն Բար­սե­ղյա­նի ան­վան միջ­նա­կարգ դպ­րո­ցի փոխտ­նօ­րեն Աի­դա Գյան­ջու­մյա­նը, ով այդ օ­րե­րին նույն­պես Երևա­նում էր, չէր կա­րող ան­տար­բեր մնալ և հայ­րե­նա­սի­րա­կան յու­րօ­րի­նակ իր քայ­լը կա­տա­րեց։ Նրա մտ­քում միայն Ար­ցախն ու այն­տեղ ապ­րել ցան­կա­ցող ար­ցախ­ցի մա­նուկն էր։ Պա­տա­հա­կան չէր, որ կոմ­պո­զի­տոր Էդ­գար Գյան­ջու­մյա­նի հետ հա­մա­տեղ երգ գրե­ցին, ո­րը ար­ցախ­ցի ե­րե­խա­նե­րի խա­ղա­ղու­թյան կոչն էր հա­մայն աշ­խար­հին, և ան­վա­նե­ցին ՙՊի­տի ապ­րենք՚...
Ա­յո՜, ար­ցախ­ցի ե­րե­խան պի­տի ապ­րի ու պի­տի ապ­րի հա­նուն մեծ կյան­քի, հա­նուն խա­ղա­ղու­թյան և հա­նուն բո­լոր այն հե­րոս­նե­րի, ո­րոնք ան­մա­հա­ցան...
Ար­ցախ­ցի ե­րե­խան գի­տի նաև, որ իր ապ­րե­լը պայ­քար է լի­նե­լու ընդ­դեմ չա­րի, ա­նար­դա­րու­թյան և դա­րա­վոր ո­սո­խի։
Երբ Աի­դա Գյան­ջու­մյա­նը գրեց եր­գի տո­ղե­րը և այն ու­ղար­կեց իր հան­րա­ճա­նաչ բա­րե­կա­մին, չու­շա­ցավ սպաս­ված հե­ռա­խո­սա­զան­գը։ Էդ­գար Գյան­ջու­մյանն ար­դեն ու­ներ եր­գի տո­ղե­րին հա­մա­հունչ ե­րաժշ­տու­թյու­նը։
Աի­դան սկ­սեց իր շուր­ջը հա­վա­քել ար­ցախ­ցի ե­րե­խա­նե­րին, և ան­մի­ջա­պես ան­ցան փոր­ձե­րի։ Ժա­մա­նա­կը շատ սուղ էր, իսկ աշ­խար­հը պետք է լսեր ար­ցախ­ցի ե­րե­խա­յի կո­չը, լսեր նրա ձայնն ու սթափ­վեր։ Կա­տա­րու­մը ձայ­նագր­վեց և ներ­կա­յաց­վեց հան­րու­թյա­նը։
Պա­տե­րազ­մի ա­հեղ օ­րերն էին։ Մե­զա­նից ո­մանք մնա­ցել էինք Աս­կե­րա­նում, ա­պաս­տան գտել նկուղ­նե­րում և, ան­շուշտ, միայն հաղ­թա­նա­կի էինք սպա­սում։ Եվ ա­հա, ինչ­պի­սի՛ հիա­նա­լի կա­տա­րում մեր ե­րե­խա­նե­րի կող­մից։
Լսում էինք նրանց սթա­փեց­նող եր­գը, հպար­տա­նում և խան­դա­վառ­վում։ Այդ հզոր եր­գի ա­մեն մի բա­ռը ուժ էր հա­ղոր­դում յու­րա­քան­չյու­րիս, լց­նում հույ­սով ու հա­վա­տով։
Խոս­քե­րի հե­ղի­նակ Աի­դա Գյան­ջու­մյա­նի հա­մար Ար­ցա­խի ժո­ղո­վուր­դը ու­ժեղ կամք ու­նի, և անհ­նար է ոչն­չաց­նել մի ժո­ղովր­դի, որն ա­մուր կառ­չած է իր հա­րա­զատ հո­ղին, ու­նի այն­տեղ ապ­րե­լու ան­հագ ցան­կու­թյուն։
ՙՄեր եր­գով ու­զում էինք ամ­բողջ աշ­խար­հին հաս­կաց­նել, որ բա­րին ան­պայ­ման հաղ­թե­լու է, մենք ակն­կա­լում էինք աշ­խար­հի օգ­նու­թյունն ու ա­ջակ­ցու­թյու­նը։ Մեր կո­չը բո­լո­րին լսե­լի դարձ­նե­լու հա­մար եր­գի մի մա­սը եր­գե­ցինք նաև անգ­լե­րեն լեզ­վով։
Ցան­կա­նում եմ շնոր­հա­կա­լու­թյուն հայտ­նել պա­րոն Գյան­ջու­մյա­նին, որ այդ օր­հա­սա­կան օ­րե­րին կա­րո­ղա­ցավ իր մեջ ուժ գտ­նել և գե­ղե­ցիկ եր­գի տո­ղեր գրել։ Նրա շնոր­հիվ մենք հա­մախ­մբ­ված էինք, միաս­նա­կան և եր­գի բո­լոր փոր­ձե­րին գնում էինք մեծ հա­ճույ­քով ու պատ­րաս­տա­կա­մու­թյամբ՚,-իր տպա­վո­րու­թյուն­ներն է կի­սում 10-րդ դա­սա­րա­նի ա­շա­կեր­տու­հի Է­լեն Թով­մա­սյա­նը։
Ցա­վոք, մենք չհաղ­թե­ցինք ան­հա­վա­սար և ա­հեղ այս պա­տե­րազ­մում, սա­կայն կշա­րու­նա­կենք ապ­րել մեր պա­պե­նա­կան սուրբ հո­ղում, կշա­րու­նա­կենք ա­րա­րել ու պայ­քա­րել՝ ի հե­ճուկս մեր դա­րա­վոր և ո­խե­րիմ թշ­նա­մի­նե­րի։
;