ԽՆԱՊԱՏ. ՀԻՆ ԳՅՈՒՂԻ ՆՈՐ ՄԱՐՏԱՀՐԱՎԵՐՆԵՐԸ
Նունե ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
Մայրաքաղաքին ու շրջկենտրոն Ասկերանին մոտ տեղակայված, աշխատանքի, տեղում արտադրվող ապրանքի իրացման ու բազմաթիվ այլ՝ արցախյան գյուղերին բնորոշ խնդիրներ չունեցող գյուղ պիտի լիներ Խնապատը, ասենք, մինչև վերջին պատերազմն այդպես էլ կար: ՙՎերջին տարում 21 երեխա է ծնվել մեր գյուղում։ Էնքան էինք լավացել, որ մեր բնակչության աշխատունակ մեծամասնությունն արդեն պետությունից աշխատատեղ չէր պահանջում, կարողանում էին առանց պետական աշխատավարձի վրա հույս դնելու, իրենց ստեղծածով ապրել, էս պատերազմով թափը կոտրվեց, բայց ոչինչ կվերականգնվենք՚,-ասում է համայնքապետ Սամվել Շահրամանյանը: Ինչպես ամենուր, այստեղ ևս կյանքն առաջվանը չէ, ապրում են իրար հույս տալով։
Բլրոտ ռելիեֆի պատճառով գյուղը փոքր է թվում, այնինչ 262 տնտեսություն ունի, համայնքապետը շեշտում է՝ դա հիմնական բնակիչներն են, պատերազմից հետո երեք տասնյակի չափ ընտանիք է արդեն հանգրվանել գյուղում։
Արցախյան առաջին պատերազմում անխնա հրետակոծվելուց, հետպատերազմյան տարիներին վերակառուցվելուց ու ընդարձակվելուց հետո գյուղն այս պատերազմում նորից երերաց ու նորից վերագտավ իրեն: Առաջին պատերազմում 40 նահատակ ունեցավ, այս պատերազմում էլ հայրենիքին իր 4 զավակների մատաղ կյանքը նվիրաբերեց հերոսական Խնապատը: Չնայած պատերազմի սահմռկեցնող ավարտին` նոյեմբերի 20-ին արդեն գյուղի միջնակարգը գործում էր, վերաբացվել էին նաև արվեստի դպրոցը, մանկապարտեզը: ՙԵրբ հնչում է վերջին զանգը, և մեր գյուղի փողոցները լցվում են երեխաների աշխույժ ձայներով, պատերազմի ավերը նահանջում է, ուզում ենք ապրել՚,- ասում է դպրոցի տնօրեն Լյուդմիլա Մոսիյանը: Վերջին պատերազմի արդյունքում գյուղը սահմանամերձ դարձավ: Հարևան Խրամորթից այն կողմ խաղաղապահներն են ու գյուղի` թշնամուն մնացած հողերը: ՙՄենք պնդերեսություն արեցինք, գիտեինք, որ ախորժակները բացվել է, շատ են ուզում առաջ գալ, բազմաթիվ անգամ դիմեցինք խաղաղապահներին, անգամ առաջարկեցի անձամբ հանդիպել ադրբեջանցիներին, ապացուցել, որ մինչև 90-ականներն իրենց սահմանը շատ ավելի նահանջ տեղում էր, ռուսները միջնորդեցին, չի կարելի ասել` հաջողվեց, բայց մնացած գյուղերի համեմատ քիչ տարածքներ կորցրինք, 8 հեկտար ենք կորցրել, 16 հա տարածք էլ չեզոք գոտու է վերածվել առայժմ: Այգիներ, ցանքատարածություններ ենք կորցրել, բայց մնացած հողերը շարունակում ենք մշակել, անգամ թշնամուց մի քանի մետրի վրա վրա գտնվող այգիներում մերոնք աշխատում են, դա է ճիշտը, դա պիտի լինի մեր պատասխանը՚,- ասում է արցախյան առաջին պատերազմում ոտքի ծանր վիրավորում ու հաշմանդամություն ստացած համայնքապետը: Ս. Շահրամանյանը 2006 թ-ից է ղեկավարում գյուղը, հասցրել է լուծել ճանապարհների բարեկարգման, աղբահանության, փողոցների լուսավորվածության ու շատ այլ խնդիրներ: ՙԱյսօր մեր ճանապարհների 80 տոկոսը սալապատված է: Գյուղը տեսա՞ք ինչքան ձոր ու բլուր ունի, կանոնավոր աղբահանության շնորհիվ մի անմաքուր հատված չեք գտնի։ Օրական 4 անգամյա տրանսպորտային կապ ունենք Ստեփանակերտի հետ՚,-նեկայացնում է համայնքապետը` հավելելով, որ թեկուզ ուշացած` գյուղովի բոլոր ցանքատարածություններն են օգտագործել աշնանացանի համար: Գարնանացան մշակաբույսեր չեն աճեցնում, ոռոգովի տարածքներ չունեն։ Բացի այդ, խմելու ջրի տարեցտարի խորացող խնդիր ունի գյուղը: Տարբեր թաղամասերում գտնվող երեք աղբյուրները ցամաքել են, մնացել են մի աղբյուրի հույսին: Կարելի է ասել` կլոր տարին հրջեջ մեքենաներն են աղբյուրի դեր կատարում: Անցած հուլիսին ԱՀ պետական բյուջեի միջոցներով համայնքում սկսվել էին նոր ջրատար ցանցի կառուցման աշխատանքները, պատերազմը նաև նոր ջրագծի կառուցման աշխատանքներն է արգելակել: ՙՄետաղյա խողովակներ պիտի ներկրվեին, պլաստիկ խողովակաշարը չի դիմանա ջրի ճնշմանը, թե չէ` վաղուց էին ավարտվել աշխատանքները։
Հիմա ամենուր այնքան պրոբլեմներ կան, չգիտենք, թե երբ են վերսկսելու աշխատանքները՚,- բացատրում է նա: Իսկ մինչ այդ արտակարգ իրավիճակների պետական ծառայության Ասկերանի շրջանային բաժինը շարունակում է ամենօրյա ռեժիմով խմելու, կենցաղում օգտագործելու և տնամերձ տարածքները ոռոգելու ջուր մատակարարել համայնքի բնակչությանը։ Վերջին տարիներին գյուղում պտղատու այգիներն են շատացել։ Խնապատեցու զավակ, Մոսկվայաբնակ Արթուր Բադալյանի օրինակն էր նաև վարակիչ գյուղի հողագործների համար։ Վերջինիս ՙԲեստ Ֆուդ՚ ընկերությունը մոտ 3 հա տարածքում նորարարական մեթոդներով անփուշ մոշի և ազնվամորու մշակություն էր սկսել 2017 թ-ին: Համայնքապետի խոսքով՝ անցած ամռանը երկուսուկես հեկտարից 15 տոննա բերք է ստացվել։ Ընկերությունն այդպիսով նաև սեզոնային աշխատատեղեր է ապահովել գյուղացիների համար։ Գործարարաը մեծ ծրագրեր ուներ՝ գյուղի հետ կապված. նախկին տեքստիլ ֆաբրիկայի երկհարկանի շենքն արդեն հարմարեցվել էր որպես սառնարանային տնտեսություն ու պահածոների գործարան վերագործարկելու համար, դարձյալ պատերազմը խանգարեց։ Գործարարը սակայն գյուղի հետ կապը չի կորցնում, համայնքապետը համոզված է, որ ծրագիրը կշարունակվի։ Աշխատատեղերի հարցը նաև հարևանությամբ գտնվող տոհմային կայանն է լուծում, այն գյուղի վարչական տարածքում չէ, բայց հիմնական աշխատողները խնապատցիներն են։
Համայնքի մանկապարտեզ է հաճախում 45 երեխա, այն գործում է 2007 թվականից: Նոր շենք չի կառուցվել, այդ նպատակին ծառայեցվել է գյուղի միջնակարգ դպրոցի աջ թևը: Երկու տարի անց ՙՍեդրիկ Մարտեն՚ հիմնադրամի ֆինանսավորմամբ հիմնանորոգվել է, կահավորանքն է թարմացվել։ Գյուղում հատուկ երախտագիտությամբ են հիշում նախաձեռնության հեղինակներին՝ շվեյցարացի Դանիել և Ժակ Մարտեն ամուսիններին: Ըստ նախակրթարանի տնօրեն Անուշ Մոսիյանի՝ պետականացվելուց հետո երեք խումբ ունեն, սակայն միայն կրտսեր խումբն ունի առանձին տարածք։ ՙՏարածքի հարցում աննախանձելի վիճակում ենք, սակայն բոլոր երեխաներին ընդունում ենք, արդեն երրորդ տեղահանված երեխային ենք ընդունել։ Տարիներ ի վեր բարձրաձայնել ենք տիպային շենքի անհրաժեշտության մասին, սակայն հարցը չի լուծվել,- ասում է տնօրենը,- պատերազմից հետո էլ փորձում ենք ուրախ պահել մեր երեխաներին ու նրանց ծնողներին։ Ոչ մի տեղ չենք հեռանալու մեր գյուղից։ Ընդամենը մեկ ընտանիք է, որ չի վերադարձել պատերազմից հետո, նրանք էլ վաղուց էին որոշել տեղափոխվել ՌԴ՝ հարազատների մոտ։
Գյուղի ամենաբարձրադիր տեղում դպրոցն է, երկհարկանի տիպային շենքը կառուցվել է խորհրդային 70-ականների վերջին։ 500 աշակերտի համար նախատեսված դպրոցում 111 աշակերտ է սովորում։ Կրթարանի անմխիթար վիճակն աչքի զարնող է ներս մտնելուն պես։ Առաջին պատերազմից հետո տանիքն է փոխվել, համագյուղացի բարերար Բարսեղ Բեգլարյանը ժամանակին մի քանի դասասենյակների վերանորոգման ու գույքի խնդիրն է լուծել միայն։ Սակայն տնօրեն Լյուդմիլա Մոսիյանը չի բողոքում? հանրապետությունում այնպիսի վիճակ է, որ նման խնդիրներն արդարացիորեն երկրորդ պլան են մղվել` ասում է։ Մասնագետներով ապահովված են, 5 նոր աշակերտ ունեն, Կովսականից են տեղափոխվել։ Այս պատերազմի ընթացքում վիրավորում ստացածների թվում էր նաև տնօրենի որդին։ ՙԶարմանալի մի փաստ. այս պատերազմից հետո մեր գյուղացիներն ավելի արագ ու միանգամից վերադարձան։ Ու ոչ միայն մեր գյուղում էր այդպես: Մենք ամուր ենք: Մեր դեմ պատերազմ սկսողը պիտի տեսնի, որ չի կարող կոտրել մեզ։ Կորցրածը շատ է, ցավը՝ անբուժելի, պիտի դիմանանք։ Ամեն մեկս մեր տեղը պինդ պիտի լինենք, այլ բան չի մնում։ Տուն ու տեղ կորցրած ու մեր գյուղում հանգրվանած ընտանիքներին պիտի օգնենք ապրել՚,-համոզված է Լ. Մոսիյանը։