ՇԻՆՀԱՐԹԱԿՆԵՐԻՑ ՀԵՐԹԱԿԱՆԸ...

 Ար­ցա­խյան շինհ­րա­պա­րակ­նե­րից հեր­թա­կա­նը մեր տե­սած նա­խորդ­նե­րից շատ էր տար­բեր­վում... Ան­զեն աչ­քով էլ նկա­տե­լի է, որ այն ծա­վալ­ված շի­նա­րա­րա­կան ՙին­դուստ­րիա­յում՚ նո­րու­թյուն է։ Ո՞րն է նո­րու­թյու­նը և ո­րո՞նք են ա­ռա­վե­լու­թյուն­նե­րը, պար­զե­ցինք տե­ղում և, ինչ­պես ա­սում են, ա­ռա­ջին ձեռ­քից...

ՙՇԵՆ ԱՐ­ՑԱԽ՚ շի­նա­րա­րա­կան կազ­մա­կեր­պու­թյան /տնօ­րեն՝ Մհեր Դեր­ձյան/ աշխ­ղեկ Սմ­բատ Գա­լո­յա­նը, ով նաև ըն­կե­րու­թյան ներ­կա­յա­ցու­ցիչն է Ար­ցա­խի տա­րած­քում ի­րա­կա­նաց­վող մի շարք շի­նաշ­խա­տանք­նե­րի, մեզ հետ զրույ­ցում ա­սաց, որ ի­րենց նպա­տակն է օր ա­ռաջ նպաս­տել տե­ղա­հան­ված բնա­կիչ­նե­րի բնա­կա­րա­նա­յին խնդ­րի լուծ­մա­նը։ Պա­հի դրու­թյամբ նրանք շի­նաշ­խա­տանք­ներ են ի­րա­կա­նաց­նում 3-4 տե­ղա­մա­սում՝ Դահ­րա­վում և Ստե­փա­նա­կեր­տում՝ Տիգ­րան Մեծ-ի 37/2 և 36/2 հաս­ցե­նե­րում։ Շի­նաշ­խա­տանք­նե­րում ընդգրկված է շուրջ 30 վար­պետ-շի­նա­րար։ Շի­նա­նյու­թե­րի մի զգա­լի մա­սը տե­ղա­փո­խում են Ռու­սաս­տա­նից ու Հա­յաս­տա­նից, օգ­տա­գոր­ծում է նաև տե­ղա­կան հում­քը։ Միայն Տիգ­րան Մեծ փո­ղո­ցում ՙՇԵՆ ԱՐ­ՑԱԽ՚-ը 23 բնա­կա­րան է կա­ռու­ցում։ Թե՜ ի­րա­վա­սու­նե­րը և թե՜ ան­մի­ջա­կան մաս­նա­կից­նե­րը գոր­ծին վե­րա­բե­րում են ա­մե­նայն պա­տաս­խա­նատ­վու­թյամբ, ձգ­տե­լով ժամ ա­ռաջ ա­վար­տել շի­նաշ­խա­տանք­նե­րը, ձմե­ռը յո­թը սա­րի հետևը չէ, իսկ բնա­կա­րա­նա­յին հար­ցը շատ-շա­տե­րի հա­մար, դեռևս, թիվ մեկ խն­դիրն է։ Ս. Գա­լո­յա­նի հա­վաստ­մամբ, սո­ճե­նու փայ­տը վե­րամ­շակ­ված է հա­տուկ նյու­թե­րով, դա ի­րենց ֆիր­մա­յի տնօ­րե­նի մտահ­ղա­ցումն է, այդ տեխ­նո­լո­գիան եր­կար տա­րի­ներ մշակ­վել է Ռու­սաս­տա­նում, ներ­կա­յումս այն ի­րա­գործ­վում է Հա­յաս­տա­նում և ար­դեն նաև Ար­ցա­խում։ Նո­րա­մու­ծու­թյան ա­ռա­վե­լու­թյունն այն է, որ այն չհր­կիզ­վող է, ջեր­մա­կա­յուն, ա­րագ հա­վաք­վող-կա­ռուց­վող ու հու­սա­լի՝ ձմ­ռա­նը՝ տաք, ամ­ռա­նը՝ հով։ Կոնկ­րետ այս թա­ղա­մա­սում կա­ռուց­վում են 2, 3 և մեկ 4 սե­նյա­կա­նոց բնա­կա­րան­ներ։ Պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րը պար­տա­վոր­վում են բնա­կա­րան­նե­րը շա­հա­գործ­ման հանձ­նել մինչև այս տար­վա դեկ­տեմ­բե­րի կե­սե­րը։ Նրանք ա­մեն ինչ ա­նում են, որ սեղմ ժամ­կետ­նե­րում լրաց­նեն բա­նող ձեռ­քե­րի ու շի­նա­նյու­թե­րի պա­կա­սը։ Աշխ­ղե­կի կար­ծի­քով, շի­նա­րա­րու­թյան մեջ ներգ­րավ­ված յու­րա­քան­չյուր ոք՝ մե­ծից փոքր, շի­նա­րա­րից ղե­կա­վար այն հա­մոզ­ման են, որ դժ­վա­րու­թյուն­նե­րը հաղ­թա­հա­րե­լու են միաս­նա­կան ու­ժե­րով՝ յու­րա­քան­չյուրն իր բնա­գա­վա­ռում, նրանք ի­րենց պա­տաս­խա­նա­տու են զգում և փոր­ձում այն­պես ա­նել, որ ժամ ա­ռաջ ի­րենց հայ­րե­նա­կից­նե­րը ոչ միայն պար­զա­պես ծածկ ու տա­նիք ու­նե­նան, այլև վա­յե­լեն հար­մա­րա­վետ, տա­քուկ, դի­մաց­կուն ու ո­րա­կյալ բնա­կա­րան­նե­րը։