ԺԱՄԱՆԱԿԻՆ ԼՈՒԾԵԼ ԽՆԴԻՐԸ
Ոչ կենտրոնական փողոցներով անցնելիս հաճախ կարելի է ականատես լինել մոլախոտերի` հենց ասֆալտապատ մայթերի վրա, երբեմն էլ այնքան խիտ, որ անանցանելի է դառնում։ Մտովի ինքս ինձ հարցնում եմ՝ ե՞րբ են այս մայթերն անցանելի դառնալու։
Երկար սպասեցի` ակնկալելով, որ քաղաքի համապատասխան խնդիրներով զբաղվող կազմակերպությունները կկատարեն անհրաժեշտ աշխատանքները, սակայն չտեսա որևէ փոփոխություն։ Դիմեցի Ստեփանակերտի քաղաքապետի տեղակալ Ռադի Աբրահամյանին, ով համակարգում է այդ ոլորտը։
Ըստ Ռ. Աբրահամյանի՝ հետպատերազմյան հայտնի պատճառներով քաղաքի բնակչության զգալի ավելացումը բերել է սպասարկման աշխատանքների ծավալի մեծացման, իսկ աշխատողների թիվն ու սպասարկող տեխնիկան անբավարար են, եղած ուժն էլ հիմնականում ուղղվում է սիզամարգերի ծաղիկների խնամքին, խոտհարքին, կանաչապատ տարածքների ոռոգմանը։ Այդ պատճառով նշված աշխատանքները հետաձգվում են։ Աշխատողների թիվը լրացնելու նպատակով դիմել են տեղահանված շրջանների վարչակազմերի ղեկավարներին, քաղաքապետերին, համայնքների ղեկավարներին, բայց գրեթե արդյունքի չեն հասել՝ չեն ցանկանում նման աշխատավարձով կատարել այդ աշխատանքը։ Տեղին է նշել, որ այդ աշխատանքներում ընդգրկված մարդիկ գրեթե բոլորը թոշակառուներ են։ Տեխնիկայի արդիականացման և պակասի մասին խնդրին տեղեկացված է կառավարությունը, քանի որ քաղաքապետարանի բյուջեով անհնար է լուծել ֆինանսատար այդ հարցը։
Հարց դրվեց խնդրի լուծման այլ տարբերակի՝ բանվորների աշխատավարձի բարձրացման մասին։ Ռ. Աբրահամյանը ասաց, որ ստեղծված իրավիճակում, երբ տեղահանվածների համար ֆինանսատար բազում խնդիրներ են լուծվում, իրատեսական չէ այդ ոլորտի աշխատողների աշխատավարձի հարց բարձրացումը : Անշուշտ, դա հասկանալի է, բայց եթե մոլախոտն արդեն քանդում է նոր ասֆալտապատ մայթերը, որի հետևանքով կրկին ասֆալտապատելու և, իհարկե, ֆինանսավորելու խնդիր է առաջանալու, գուցե ճիշտ է ելքն այսօր գտնել։
Մյուս օրն այդ նույն փողոցներով անցնելիս, հաճելիորեն զարմացա. մայթերը, հենապատերը մոլախոտերից մաքրված էր։ Ի դեպ, Ռ. Աբրահամյանը կոչ արեց քաղաքացիներին՝ հայտնել նման դեպքերի մասին, որպեսզի խնդիրը ժամանակին լուծվի։
Էմմա ԲԱԼԱՅԱՆ