ՀՈՏԸ ՃԱՆԱՉՈՒՄ Է ԻՐ ՀՈՎՎԻ ՁԱՅՆԸ

Հիսուս Քրիստոսն ասել է. «Իմ ոչխարներն իմ ձայնը լսում են, եւ ես ճանաչում եմ նրանց. եւ նրանք գալու են իմ յետեւից» (Հովհ.10։27)։ Մի՞թե սա միայն այն հավատացյալներին է վերաբերում, ովքեր երկրի վրա քայլում էին Քրիստոսի հետ, թե՞ նաև բոլոր նրանց, ովքեր երկու հազար տարի է հավատում և հետևում են Նրան։

Այ­սօր շատ են տա­րած­ված մար­գա­րեու­թյուն­նե­րը, տե­սիլք­ներն ու ե­րազ­նե­րը, ո­րոնց նկատ­մամբ կան ի­րա­րա­մերժ կար­ծիք­ներ՝ ան­գամ Հայ Ա­ռա­քե­լա­կան Ե­կե­ղե­ցու հետևորդ­նե­րի մեջ։ Ի վեր­ջո, ինչ­պես կողմ­նո­րոշ­վել՝ չմո­լոր­վե­լու հա­մար։
Սուրբ Հայ­րերն ա­սել են՝ «Մար­գա­րեու­թյուն­նե­րը մի հայ­հո­յիր և մի ըն­դու­նիր. ե­թե դրանք Աստ­ծուց են, հայ­հո­յե­լու դեպ­քում Աստ­վա­ծա­մարտ կլի­նենք, իսկ ե­թե չա­րից լի­նի և ոչ Աստ­ծուց, ըն­դունե­լու դեպ­քում կմո­լոր­վենք ու ա­կա­մա­յից կդառ­նանք չա­րի հետևոր­դ»։
Վեր­ջերս ո­րոշ հոգևո­րա­կան­նե­րի կող­մից լսում ենք սուր քն­նա­դա­տա­կան խոսք այս կամ այն ժա­մա­նա­կա­կից մար­գա­րեի հան­դեպ։ Նկա­տե­լի է նաև, որ մար­գա­րեու­թյուն­նե­րը կտ­րուկ մեր­ժող­նե­րը դեմ են նաև ցան­կա­ցած Հայտ­նու­թյան, որ մար­դը կա­րող է ստա­նալ ա­ղոթք­նե­րին ի պա­տաս­խան։ Հի­շենք Պո­ղոս Ա­ռա­քյա­լի Ա Կորն­թա­ցի­նե­րին ուղղ­ված 14-րդ գլ­խի ա­ռա­ջին հա­մա­րում գր­ված հոր­դո­րը. «Սի­րոյ հե­տա­մուտ ե­ղէք եւ ա­ռա­ւել եւս նա­խան­ձախն­դիր ե­ղէք հո­գե­ւոր շնորհ­նե­րին, մա­նա­ւանդ մար­գա­րէու­թիւն ա­նե­լու»։ Նաև Հա­կո­բոս Ա­ռա­քյալն իր Ընդ­հան­րա­կան թղ­թի 1-ին գլ­խում ա­սում է. «Իսկ ե­թէ ձեզ­նից մէ­կը ի­մաս­տու­թեամբ թե­րի լի­նի, թող խնդ­րի Աստ­ծուն, որ բո­լո­րին այն տա­լիս է ա­ռա­տա­պէս եւ չի յան­դի­մա­նում, եւ նրան կը տրուի։ Միայն թէ նա հա­ւա­տով թող խնդ­րի եւ թող չեր­կմ­տի, ո­րով­հե­տեւ ով երկ­միտ է, նման է ծո­վի հող­մա­կոծ եւ տա­րու­բե­րուող ա­լիք­նե­րին։ Այդ­պի­սի մար­դը թող չակն­կա­լի Աստ­ծուց ո­րե­ւէ բան ստա­նալ, քա­նի որ երկ­միտ մար­դը իր ա­րած բո­լոր քայ­լե­րում ան­հաս­տատ է»։ Եվ, վեր­ջա­պես, չէ՝ որ մեր Աստ­վա­ծը հե­թա­նո­սա­կան ան­խոս կուռք չէ, Նա կա­րող է և խո­սել, և՛ ա­ռաջ­նոր­դել, և՛ հան­դի­մա­նել, և՛ մխի­թա­րել...
Ո՞րն է, ի վեր­ջո, սահ­մա­նա­գի­ծը, որ­պես­զի կեն­դա­նի աստ­վա­ծպաշ­տու­թյու­նը չվե­րած­վի ան­կեն­դան հա­րա­բե­րու­թյան, ոչ էլ դառ­նանք ստի և չա­րի զո­հը։ Խնդ­րի վե­րա­բե­րյալ կցան­կա­նա­յինք ի­մա­նալ ՀԱԵ Ար­ցա­խի թե­մի, Աս­կե­րա­նի սբ Աստ­վա­ծա­ծին ե­կե­ղե­ցու հոգևոր հո­վիվ Տեր Մես­րոպ քահանա Մկրտ­չյա­նի կար­ծի­քը։

-Ան­շուշտ, Քրիս­տո­սի խոս­քը միայն իր ժա­մա­նա­կին չէր վե­րա­բե­րում, այլ նաև՝ բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րում Նրան, որ­պես Մե­սիա­յի հետևող­նե­րին ու հա­վա­տա­ցող­նե­րին։ Որ­պես ա­պա­ցույց այս խոս­քի բե­րենք Հով­հան­նես Ա­ռա­քյա­լի Ա­վե­տա­րա­նի 10-րգ գլ­խի 16-րդ հա­մա­րը. «Ես ու­նեմ նաեւ այլ ոչ­խար­ներ, ո­րոնք այս փա­րա­խից չեն. նրանց եւս պէտք է այս­տեղ բե­րեմ. եւ իմ ձայ­նը պի­տի լսեն. եւ պի­տի լի­նի մի հօտ եւ մի հո­վի­ւ»։ Բնա­կա­նա­բար մեր Տե­րը այս­տեղ տա­լիս է ե­կե­ղե­ցու մո­դե­լը։ Բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րում հա­վա­տա­ցյալ­նե­րը Հով­վի հետ կազ­մում են մեկ հոտ՝ ե­կե­ղե­ցին։ Գա­լով այն հար­ցին, թե, ար­դյո՞ք, մե­րօ­րյա մար­գա­րեու­թյուն­նե­րը տե­ղին են, ըն­դու­նե­լի են ե­կե­ղե­ցու կող­մից, նախ պետք է ա­սել, որ պատ­մա­կան, ընդ­հան­րա­կան ե­կե­ղե­ցին ըն­դու­նում է Աստ­վա­ծա­շունչ մա­տյա­նը որ­պես ամ­բող­ջա­կան և ա­վար­տուն գիրք։ Ըստ այդմ, Աստ­վա­ծա­շուն­չը յու­րա­քան­չյուր հա­վա­տա­ցյա­լի փր­կու­թյան հա­մար ու­նի բո­լոր անհ­րա­ժեշտ մի­ջոց­ներն ու գոր­ծիք­նե­րը։ Ե­թե Աստ­վա­ծա­հայտ­նու­թյան այլ կեր­պեր ու այլ մի­ջոց­ներ չու­նե­նանք, ա­պա ու­նե­նա­լով միայն Աստ­վա­ծա­շունչ, մենք մեր փր­կու­թյան հա­մար կու­նե­նանք անհ­րա­ժեշ­տը։ Սա­կայն հետևու­թյուն ա­նե­լով Պո­ղոս Ա­ռա­քյա­լի հայտ­նի խոս­քից, ըստ ո­րի քրիս­տո­նյա­նե­րը պետք է ջա­նան ի­րենց մեջ ու­նե­նալ նաև մար­գա­րեու­թյան հո­գին, բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րում էլ մար­գա­րեու­թյու­նը ե­կե­ղե­ցին ըն­դու­նել է ու չի մեր­ժել։ Մար­գա­րեու­թյան շնոր­հը շա­րու­նա­կում է ե­կե­ղե­ցում գոր­ծել։ Եվ, քա­նի դեռ կա ե­կե­ղե­ցին, ու­րեմն նրա մեջ կեն­դա­նի է Աստ­ծո Հո­գին և բո­լոր այն շնորհ­նե­րը, ո­րոնք անհ­րա­ժեշտ են Աստ­վա­ծա­շունչ մա­տյա­նի ճիշտ ըն­կալ­ման և այն ճիշտ պար­զա­բան­ման հա­մար։
Ա­յո, կան մար­գա­րեու­թյուն­ներ, կան մար­դիկ, ով­քեր Աստ­ծուց ստա­նում են մար­գա­րեա­կան շնորհ­ներ։ Այն պետք չէ ժխ­տել։ Աստ­ված նույնն է և գոր­ծում է նույն ձևով, Նրա ձե­ռա­գի­րը չի փոխ­վել, իսկ բո­լոր շնորհ­ներն էլ անհ­րա­ժեշտ են մեզ ու­սու­ցա­նե­լու և ա­ռաջ­նոր­դե­լու հա­մար։
Այլ հարց է, թե մենք ինչ­պես տար­բե­րենք ճշ­մա­րիտ հով­վին ու ճշ­մա­րիտ մար­գա­րեին՝ կեղծ և սուտ հո­վիվ­նե­րից ու մար­գա­րե­նե­րից։ Նույն ա­ռա­քե­լա­կան թղ­թե­րի մեջ՝ Հով­հան­նես Ա­ռա­քյա­լի Ընդ­հան­րա­կան ա­ռա­ջին թղ­թի 4-րդ գլ­խի հենց ա­ռա­ջին հա­մա­րից էլ կար­դում ենք. «Սի­րե­լի­նե՛ր, մի՛ հա­ւա­տա­ցէք ա­մէն մի հո­գու, այլ փոր­ձե­ցէ՛ք հո­գի­նե­րը, թէ ար­դեօք Աստ­ծուց են, ո­րով­հե­տեւ բա­զում սուտ մար­գա­րէ­ներ են ե­րե­ւան ե­կել աշ­խար­հու­մ»։Աստ­վա­ծա­յին այդ շնոր­հա­կիր մարդ­կանց կող­քին մշ­տա­պես կեղ­ծա­րար­ներ ու սուտ ու­սու­ցիչ­ներ են ի հայտ գա­լիս։ Նրանց տար­բե­րե­լու հա­մար մենք պետք է հի­շենք Աստ­վա­ծաշն­չյան այն խոս­քը, ըստ ո­րի, Աստ­ծո Հո­գին է բնակ­վում մեր մեջ, որն ա­ղա­ղա­կում է Աբ­բա Հայր։ Այ­սինքն՝ Հո­գու ներ­կա­յու­թյունն է մեզ հնա­րա­վո­րու­թյուն տա­լիս զա­նա­զա­նել բա­րին չա­րից։ Սա այն Հո­գին է, ո­րի մա­սին Քրիս­տոս ա­սել է, որ կմ­խի­թա­րի և կտ­նօ­րի­նի ա­մեն բան։ Ուս­տի, ու­նե­նա­լով Քրիս­տո­սի Հո­գին, ո­րով մենք ճա­նա­չում ենք Աստ­ծուն և Քրիս­տո­սին որ­պես բա­րի Հով­վի, նույն­կերպ էլ զա­նա­զա­նում ենք ճշ­մա­րիտ ու կեղծ հո­վիվ­նե­րին ի­րա­րից։ Հետևա­բար, այն, ինչ խորթ է մեզ հա­մար, պետք է զգու­շա­նանք, իսկ ե­թե Աստ­ծուց է, պետք է ու­նե­նա Քրիս­տո­սի Հո­գին։ Հենց այդ Հո­գով ենք մենք միա­բան­վում ու կազ­մում մեկ ե­կե­ղե­ցի։ Մենք՝ քրիս­տո­նյա­ներս, նախևա­ռաջ պետք է ձգ­տենք լի­նել Կեն­դա­նի Աստ­ծո տա­ճար՝ մեր մեջ ու­նե­նա­լով Աստ­ծո Հո­գին, որն ի հայտ կբե­րի ա­մեն բան։ Իսկ կեղծ ձայ­նե­րը պետք է մեզ հա­մար օ­տար ու ա­նըն­դու­նե­լի լի­նեն։ Ամ­փո­փե­լով խոսքս՝ ա­սեմ, որ ա­յո, մենք այ­սօր տա­րու­բեր­վում ենք, դժ­վա­րա­նում, հիմ­նա­կան պատ­ճառն այն է, որ Աստ­ծո Հո­գին բա­ցա­կա­յում է։ Ուս­տի մեր հիմ­նա­կան նպա­տակն է՝ լի­նել Աստ­վա­ծա­կիր և Հո­գե­կիր։ Աստ­ծուն մեզ հետ ու­նե­նա­լով, բնա­կա­նա­բար, մենք ճիշտ կկողմ­նո­րոշ­վենք և թույլ չենք տա, որ որևէ օ­տար ուս­մունք մտ­նի մեր մեջ, ո­րը հա­կա­ռակ է Աստ­ծո Խոս­քին ու Աստ­վա­ծա­յին ճշ­մար­տու­թյա­նը։